Turkije 1 - Geur en kleur!

Afgelopen week reisde ik met een gezelschap rond in het prachtige Turkije. De komende dagen zal ik (tot ik of mijn lezers het zat worden) weer themablogjes schrijven over mijn reis. Net zoals ik over Jordanië deed. Die staan trouwens hier (klik).

We beginnen maar eens eenvoudig om er een beetje in te komen met de geur en kleur, een van de aantrekkelijke dingen van het land.

Deze kruidenverkoper bijvoorbeeld verstaat zijn presentatievak. Zo zie je ze bij onze saaie supermarkt met voorverpakte mini-zakjes tegen maxi-prijzen niet.
De verkoper vond trouwens wel dat ik moest betalen voor het maken van de foto's. Hij greep me vast toen ik daar anders over dacht. Ik heb hem wat extra Nederlands geleerd: hij kent nu ook 'Doe effe normaal, joh.' En 'Ajuus, parapluus.'
Overigens was deze man al redelijk ver met zijn cursus. Naast 'Allemachtig prachtig' en 'Zeemanprijsjes, special prijs voor u, mij vriend' zei hij ook: 'Forsichtig ansmeren, niet opdringe'. Kijk, zo komen we er wel.

 

Maar ook de natuur kon er wat van!

De sinaasappelbomen bloeiden met bloemen die blijven geuren als je ze na drie dagen als een beduimeld propje thuis in je vestzak vindt en de mimosa wist van uitbundigheid niet hoe ze het meest aanstellerig voor je neus en ogen kon wapperen in het lentebriesje.

 

(Klik op de foto's voor een vergroting)

 

En dan hadden we nog de kleurrijke huizen en schaaltjes en stofjes. Maar die doen we later.

Allemachtig, nu al tachtig!

Ook deze maand weer kwamen er diverse mensen op mijn weblog terecht door zoektermen als 'Gedicht voor oma die 80 wordt'. Ik schreef er hier al eens over.
Conclusie: er is een dringende behoefte bij de mensheid om een gedicht voor te lezen op de tachtigste verjaardag van oma, en dat gecombineerd met een groot onvermogen om zelf te rijmen.
Uitgevers zouden daar eens hun voordeel mee moeten doen en fluks een bloemlezing over/voor jarige oma's moeten publiceren!

Oké, oké, ik heb het beloofd. Dan hier een gedicht voor je oma in deze boekenweek over gouden tijden met zwarte randjes.

Ik weet niet of ze er blij mee is, maar het is in ieder geval iets en het komt uit een groot hart, moet je maar zeggen. Zeg er maar niet bij dat ik het gemaakt heb, je weet het tegenwoordig nooit met die oma's.
Trouwens, er zijn mensen die het veel beter kunnen dan ik, gedichten maken voor een oma. Laat er gerust een achter in het reactieveld. Een echt mooi gedicht, bedoel ik dan.

Hier komt mijn rijmelarij, vrij te jatten, doe er je voordeel mee:

Liefste oma

Allemachtig, nu al tachtig?
En nog fief en kras, wat fijn!
Dat zouden we wel willen zeggen
maar nee, we moeten eerlijk zijn

Je flubbert hier en daar een beetje
Je haar staat akelig dun geplant
Je schuifelt achter je rollator
Je hebt zelfs rimpels op je hand

Je moppert over sneeuw en glad,
verveelt je daaglijks dood
Nou ja, niet letterlijk natuurlijk,
maar toch wel bijna: code rood!

Maar goed, maar goed, je haalde tachtig,
dat is een hele klus geweest
Dat is niet iedereen gegeven,
als je de advertenties leest

Want dat is wat je het liefste doet:
kijken wie er niet meer is
Gna, gna, gna, die heb je mooi verslagen:
zij zijn dood, jij bent nog fris

Want fris van geest ben je gebleven,
een meisje dartelt in je hoofd
Oma, please, blijf je nog even?
Tot je negentigste? Beloofd?

We zullen niet meer zeuren over
de erfenis en wie krijgt het servies
Want het aller-allerergste lijkt me
dat ik mijn oma eens verlies!

(Op de foto een oud onbekend echtpaar gefotografeerd in Tsjechië)

Twintig knoopjes, tergend langzaam...

Rebels was ik toen ik een jaar of veertien was. Zo kun je het wel stellen.
Ik stond regelmatig op de gang, vooral als ik Franse les had. Na drie keer eruit gestuurd te zijn moest je een zaterdagochtend terugkomen.
Voor mij een regelrechte ramp, want op zaterdagochtend schilderde ik in het bedrijf van mijn vader, waarna ik geld kreeg en dat meteen 's middags ging omzetten in een paardrijles. Dus deze keer geen geld en geen paard!

Die strenge
Ik meldde me keurig op tijd bij de 'non van dienst', die strenge. Deze keer was ik de enige gestrafte. Ik stopte mijn oren alvast denkbeeldig dicht voor de preek.
Maar ze was reuze aardig. Ik moest die ochtend de 'zeiltjes' die we tijdens het kleien en verven gebruikten, schoonmaken. Na een uurtje stevig doorwerken (zou ik het in twee uur kunnen fiksen en dan thuis nog twee uur werken?) werd ik beloond met een glas limonade. Echte Exota uit zo'n 'plopfles'. Die kregen we thuis alleen op zondag en dan deelden we een fles met ons vijven. Feest dus! Ik kreeg er een hele rol pepermunt bij, omdat ik zo hard werkte. Een hele rol! Ik kreeg op woensdag van opa een enkel pepermuntje! Ik stond verbouwereerd op om de non te bedanken.

Het losse knoopje
Tegenover me staand, knoopte ze schijnbaar gedachteloos het bovenste losse knoopje van mijn twinsetvestje eerst vast en daarna weer los. De twee knoopjes daaronder volgden. Onder het vestje had ik niet, zoals het hoorde, het bijbehorende truitje aan. Ook droeg ik geen degelijk katoenen hemd, want ik was dus rebels. Wel droeg ik een klein behaatje, terwijl de welvingen echt nog geen naam mochten hebben. Maar soms prikten mijn knopjes brutaalweg zichtbaar door mijn dunne vestje, het signaal voor mijn moeder om mij te bevelen een beha te dragen.

Een voor een voor een
Toen begon ze onderaan. Tergend langzaam werden de twintig knoopjes los geknoopt. Een voor een voor een. Ze spreidde mijn vestje ver open en keurde.
Even later voelde ze aan mijn behaatje. Of het wel goed paste, of mijn moeder wel de goede maat voor me kocht.
Nee, natuurlijk paste het niet. Het was een afdankertje van mijn twee zussen en het zat te ruim om mijn 'bijna-niks-nog'.
Ik zou er wel ingroeien stelde de non me gerust, ze zou samen met mij goed in de gaten houden of de borstjes wel goed zouden groeien, en een voor een knoopte ze de knoopjes weer dicht. Nog een zorgzame aai over mijn borstjes, eerst links, daarna rechts en ik mocht naar huis.

In de war
Op de fiets terug was ik behoorlijk in de war over drie dingen:
1. Waarom was ze zo aardig tegen me? Ze was toch 'die strenge'?
2. Ik kreeg te veel lekkers.
3. Ik mocht al na een goed uur weg terwijl ik eigenlijk vier uur moest nablijven.
Zo zag straf er toch niet uit, piekerde ik...

Over het controleren van mijn borsten verbaasde ik me totaal niet. Het leek me heel normaal dat de non zich ook daar mee bemoeide, ze bemoeide zich tenslotte overal mee wat mijn ontwikkeling aanging.
Veertig jaar later werd het een omgezette scene in mijn boek 'Guusjes geheim' en 45 jaar later las ik in de krant dat ik, net als veel klasgenootjes, blijkbaar was misbruikt.

Drie onmisbare stappen voor een pensionada

Nou, de titel is wel wat misleidend, want ik weet niet echt of deze stappen onmisbaar zijn. Normaal gesproken volg je namelijk eerst een PIZ-cursus (Pensioen In Zicht) voordat je je laptop aan de wilgen hangt. Maar dat hebben ze niet voor schrijvers, dus ik deed het maar een beetje met mijn eigen boerenverstand.

Mijn eerste drie stappen:

1. Ik kocht van mijn eerste pensioengeld een prachtige knalpaarse leren stoel. Jawel, zo eentje met een knopje 'zzzzzzzzz' en dan gaat hij achterover en komt je voetensteun tevoorschijn. Wel supertrendy, maar in zijn vorm toch echt een beetje een oude-damesstoel. Ik heb er helaas nog geen foto van om u te laten zien hoe prachtig hij is, want ze moeten hem nog (paars) maken. Maar niet getreurd want:

2. Ik ging op schilderles omdat een pensionada een hobby hoort te hebben om dan tegen iedereen te kunnen zeggen: 'Ik heb het nog nooit zo druk gehad dan sinds ik met pensioen ben.' Dat zeggen ze allemaal, dus dat hoort waarschijnlijk zo.
Ik schilderde dus voor u alvast mijn mooie paarse stoel met mij erin.
'Maar Netty,' zult u waarschijnlijk zeggen, 'ben jij echt zo slank geworden?'
Nee dus, maar ik heb pas vijf lessen gehad, dus ik kan nog niet zo goed schilderen.
Eigenlijk is het maar een beetje gebroddel, gehannes, gekladder, gefruts. Maar goed, misschien ziet u over een halfjaar wat verbetering.
Dat wat ik in mijn hand heb is een knisperend echt boek. Geen e-reader!
En naast mij staat, jawel, een lege wijnfles.
Ik zie dat ik mijn borstjes op de tekening ook weer wat opgetrokken heb naar gewenste hoogte. Zo simpel kan een zelfbeeld dus verbeteren!

3. Ik boekte een reisje met een bus vol gelukkige pensionadas naar Cappadocië. Want: 'We moeten er nu nog van genieten!' en 'Dat ze het kunnen doen voor dat geld!' en vooral: 'Nou kunnen we gewoon gaan als we willen!'
Dat kon ik altijd al, maar dat telt niet als je nog geen pensionada bent. Waarschijnlijk komen er op dit blog nog een aantal mooie Turkije-verhalen over een paar weken. Ik moet nog gaan mensen, niet te ongeduldig.

Nou, voor de eerste drie stappen toch niet slecht, dacht u ook niet? Zelf ben ik best content.

Nu moet ik nog op zoek naar een of meer oppaskinderen, want die heb ik niet automatisch zelf voortgebracht. En dat moet wel, denk ik. Iedereen om me heen zegt als ik iets af wil spreken: 'Nee, dan kan ik niet, want dan heb ik Martijn/Elske/Femke/Daan/Joep/Engel/Mirna/Joris/Lieve/Lotte*
(Streep door wat niet van toepassing is)
En dan pakken ze hun telefoon (waar ze nooit mee bellen, laat staan dat ze ooit gebeld worden) en vegen met hun vinger net zo lang over de voorkant tot de nieuwste foto van Martijn/Elske/Femke/Daan/Joep/Engel/Mirna/Joris/Lieve/Lotte* te zien is.
Zo'n veegtelefoon heb ik trouwens ook nog niet. Aandachtspuntje!

Wat een fantastische hobby!

Ik had even niet opgelet en toen bleek ik plots al een pensionada (volgens het woordenboek: gezonde, kapitaalkrachtige senior die volop van zijn of haar pensioen geniet) te zijn.
Dat zal ik even uitleggen:
Ooit werkte ik als drukbezette, bezige-bij-igge, vetbetaalde cao-onderhandelaar, vakbondsbons of hoe je het ook noemen wilt. Met lease-auto en giga secundaire arbeidsvoorwaarden.
Dat u het maar weet.
Waaronder dus ook een pensioen met 60. Dat was heel niet duur en ook niet overbodig, want een heleboel collega's vielen tussen de 50 en 60 spontaan dood neer vanwege alle stress, gecombineerd met nauwelijks fatsoenlijk eten en heel veel koffie en bier. Dat scheelt uitgaven voor het pensioenfonds.

Toen werd ik kinderboekenschrijver, met minder gespierde taal, geen zeepkist waarop ik mijn mening mocht schreeuwen, weinig inkomsten, geen secundaire arbeidsvoorwaarden en wel fatsoenlijke werktijden (lees: nog steeds om twee uur naar bed, maar dan pas om tien uur weer op).
Vanaf dat ik vakbondsbestuurder af was lustte ik geen kop koffie meer!
Met groene thee, gezonde voeding, een regelmatige fles rode wijn (goed tegen hoge bloeddruk) en een heerlijk nieuw beroep toog ik fier op weg naar mijn pensioen!
Ik zou er wel van gaan genieten! Let maar eens op!

Maar ik dacht dus dat mijn pensioen volgende maand pas in zou gaan (nadat ik 60 zou zijn geworden) maar het ging plots al in voor ik 60 werd.
Kom daar nog maar eens om in deze tijden!

Dus nu kun je me regelmatig door de zonnige dreven zien fietsen zoals op de foto. Alleen moet je de grote hond even weggummen, want die haalde helaas mijn pensioen niet :-(

En mijn werk (jaarlijks zes tot acht boeken uitbrengen) wordt dus weer mijn hobby. Een verdraaid leuke hobby, dat wel! Mijn ambities schroef ik terug (lees: minder boeken per jaar) en als de zon schijnt ben ik weg.
Gelukkig kun je schrijven waar en wanneer je wilt, dus met een campertje op weg zijn naar de Costa-weet-ik-veel is geen belemmering om mijn hobby uit te oefenen.
En ik hoef me nooit meer te storen aan mensen die zeggen: 'Wat een fantastische hobby heb je, maar werk je ook?'
'Nee,' zal ik trots zeggen, 'ik geniet van mijn welverdiende pensioen!'

Morgen meer over de eerste drie serieuze, onmisbare stappen die ik genomen heb om een echte pensionada te zijn.

Want het is echt niet simpel, hoor. Dat u dat niet denkt! Je hebt er een dagtaak bij.

Voor de dokter is het toch fijn...

‘Wat jammer dat uw dochter zoveel pijn heeft,’ fluistert ze. De vrouw in muizige kleding schuift haar stoel dichterbij. Ze wijst naar het bed dat mijn vriendin - drie jaar jonger dan ik - even daarvoor kreunend verlaten heeft.

‘Het is mijn dochter niet, het is een vriendin,’ antwoord ik.
‘O, ik hoopte dat u haar moeder was, dan was ze niet zo alleen. Ik ben heel alleen, ik heb alleen mijn zus nog maar.’
‘Dat is niet fijn,’ leef ik mee. ‘Maar u heeft waarschijnlijk geen pijn meer? U kunt alweer uit bed, zie ik, en u bent zelfs aangekleed.’
‘Ja,’ zegt ze, ‘ik ben hier al vier maanden.’
‘Wéken!’ hoor ik vanuit een bed achter mij roepen, ‘U bent hier nu vier wéken!’
‘O? Vier weken?’
‘Dat lijkt me waarschijnlijker,’ zeg ik.
‘Ik heb een nieuwe knie. De dokter zei tegen mijn zus dat hij nog nooit zo’n mooie knie had gezien, zoals die van mij. Mij kan het niet schelen hoe hij was, maar voor de dokter is het toch fijn als het een mooie knie is.’
‘Waarschijnlijk wel,’ gok ik.
‘Nu zit ik hier maar, al vier maanden.’
‘Wéken!’ De overbuurvrouw begint geïrriteerd te raken.
‘Ik moet naar … kom hoe heet dat nou … bij ons op het dorp. Ik weet het niet meer.’
‘Geeft niet.’ Ik glimlach naar haar.
‘Ze zeggen dat ik niet meer naar huis kan.’
‘Ik denk dat dat wel klopt.’
‘Vindt u dat ook? Dan zal het wel kloppen …’ Ze staart voor zich uit.
‘Ik sta wel ingeschreven, denk ik, maar er is geen plaats. Daarom zit ik hier steeds.’
‘Dat is vaak het probleem,’ beaam ik. ‘U moet op een wachtlijst tot er een plaats vrijkomt.’
‘Ik ben eigenlijk …’ Ze denkt weer na, kan het woord niet vinden. Met zware rimpels boven haar ogen kijkt ze me aan.
‘Ik ben eigenlijk óver. Ja, dat is het, ik ben gewoon óver.’