Een zonnige hangmat onder wuivende wilgentakken en een jaren geleden geschreven, nooit uitgegeven en nu geprint manuscript. Meer moet dat niet zijn om een aangename schrijversdag te hebben. Dacht ik.
Na de eerste conclusie: het kan best nog wat worden na wat schaven, via: is dat niet wat onhandig opgeschreven, naar: dit is echt bagger!
Weg ermee.
Oef!
Wat ben ik blij dat de uitgever destijds weigerde om het uit te geven.
Gelukkig kwam de wind opzetten en moest ik me voor een aangenaam verder verblijf verplaatsen naar het windvrije stekje aan het water. Het stekje met de ruime blik, zal ik maar zeggen.
Eerst maar eens staren naar de golfjes met de zilveren schitteringen.
Uiteindelijk het einde van het manuscript toch nog maar even lezen en wat gebeurde er: tranen in mijn ogen, zo droef en indringend! Nee, niet van de felle zon op het water. Het einde (u moet me op mijn mooie grauwgrijze ogen geloven) is echt goed! Maar ja, wie leest er door tot het einde als de rest bagger is. Een potentiële uitgever al helemaal niet. Werk aan de winkel dus als dit iets moet worden. Het hele boek moet om, behalve het einde.
Zucht, was mijn eerste gedachte.
Dat gaan we dus doen, besloot ik. Volgende week starten. Ik heb een idee, ik heb een einde, dit gaat het worden!
Of niet.
O ja, het is geen kinderboek deze keer. Even een nieuwe impuls aan mijn schrijfcarrière geven door iets heel anders te gaan doen.
Of het lukt weet je natuurlijk nooit.
Maar hangen in een hangmat helpt!
