Kirgizië 38 - Eten (en slot)

Wat we dan aten daar, is een wederkerende vraag aan me.
Nou, laat ik voorop stellen dat ik in landen ben geweest waar ik slechter te eten kreeg. Ondanks dat ze niet rijk zijn, hebben ze altijd voldoende en ook smakelijk eten.
Op tafel staat vrijwel altijd standaard de hele dag een schaal met een soort gistbroodjes in olie gebakken. Vergezeld van een paar schaaltjes zelfgemaakte jam. Duindoorn, frambozen, abrikozen, wat er in de regio maar te krijgen is. Die zoete en vette broodjes doop je dus in de jam.

Dan staan er ook vrijwel altijd gedroogde abrikozen en een schaal met snoepjes en thee, veel thee. Bij elke maaltijd dus, die snoepjes en die thee.

In de ochtend vaak vergezeld van pannenkoekjes, gebakken eieren, noedelsoep, havermoutpap of iets dergelijks.
In de middag komt er iets van bonensoep of noedelsoep bij of een gerechtje met filodeeg en wat vaags ertussen. Altijd wat warms bij de maaltijd en altijd veel thee (koffie kennen ze van oudsher niet, maar is nu verkrijgbaar voor de toeristen in de vorm van nescafé).

's Avonds ook een warm gerecht met soep, rijst, pasta of deeg gevuld met vaag gestoofd vlees van een vaag beest en wat wortel en prei. Een klein schaaltje met een paar blaadjes sla, een tomaat en wat schijfjes augurk is de groenvoorziening. Groenten kennen ze er verder vrijwel niet, alle groenten moeten worden ingevoerd daar het land vrijwel volledig bestaat uit kale bergen waar niets op groeit behalve gras. Dat gras zorgt ervoor dat er veel vlees te verkrijgen is. Of ik schaap at of geit of paard of rund en welk onderdeel dan van het dier kon ik als vegetariër niet onderscheiden. De kip en de eend van de barbecue kon ik nog wel herkennen. De meeste dieren daar hebben het op de flanken van de bergen heel wat beter dan onze bio-industriebeesten, dus ik had niet te veel wroeging naar het dier dat daar lag. Soms kregen we gebak of ijs na.

Ik moest dus volledig omschakelen naar vlees, koolhydraten en suikerbommen, iets wat ik thuis niet eet. En ik miste mijn groenten, mijn bonen, mijn noten. Maar 's lands wijs 's lands eer is mijn devies en ik kon er goed op functioneren.

Waar ik me niet aan hield is hun voorliefde voor wodka en bier. Ik vond toch in elke plaats wel ergens een winkeltje dat een flesje wijn op voorraad had. De kwaliteit was niet altijd super, maar de ambiance zorgde ervoor dat het verrukkelijk smaakte.

En zo werd ons eten bereid, heerlijk gestoofd op een koeienmestvuurtje:

Kirgizië 37 - Karakol nationaal park

Zeker de moeite waard is een wandeling in het berggebied bij Karakol. In de winter is het een skigebied, in de zomer tref je er de nomaden met hun kuddes en mooie planten.

Een heerlijke dag om te picknicken aan de rivier met de hele familie.

Op zoek naar de kudde.

Een wouw volgde onze bewegingen.

Kirgizië 36 - De stenen.

Natuurlijk moesten we ook de beroemde petrogliefen gaan bekijken. We naderden het stenenveld waar ze her en der tussen verspreid liggen via een oude landingsbaan die onze chauffeur uitdaagde met de beide armen wijd uitgespreid over het asfalt zonder kuilen te zoeven.
Het veld ligt een beetje desolaat tussen niet-afgebouwde gebouwen te verpieteren. Op de dag dat wij er kwamen zat er een mevrouw op een bankje om wat entree te heffen. Ze woont naast het veld en past op de kostbaarheden als ze thuis is en anders staat het hek gewoon open. Hier en daar stond een vlaggetje en daar zou dan een petroglief te zien zijn. Soms konden we ze ook inderdaad vinden. Ik vond de bemoste stenen meestal mooier en zeker niet in het minst het uitzicht! Dat er nog niet zo veel respect was voor de stenen bij de bewoners merkten we aan de geiten, die mochten gewoon tussen de eeuwenoude schatten grazen.

Op een andere dag waren we bij de Buranatoren, een overblijfsel van de zijderoute en een van de topattracties van Kirgizië voor het toerisme. Omdat het regende keken de steenmannetjes aan de voet van de toren extra droevig. Ook hier kwam een herder pas in actie toen zijn koeien tussen de petrogliefen en steenmannetjes door banjerden.

Kirgizië 35 - Het landschap.

Wat zagen we zoal onderweg. De chauffeur trapte altijd meteen op de rem als we 'foto' riepen. Kamelen, kuddes, altijd maar weer de prachtige bergen op de achtergrond, het grote meer (met 180 kilometer lang en 60 kilometer breed het op een na grootste bergmeer ter wereld dat ook in de winter niet bevriest), kale vlaktes, steppen.

Kirgizië 34 - Repeteren.

Op een of andere manier sla ik op markten altijd op tilt als ik de repeterende voorwerpen zie. Meestal ook nog mooi op kleur gesorteerd. Vaak van de meest alledaagse voorwerpen.
O ja, die stickers... daar kun je dus merkkleding mee maken. Misschien...

Afijn, hier een verzameling voor wie er ook van houdt:

Kirgizië 33 - De markt.

Markten zijn in alle landen altijd fascinerend, vind ik. Het aanbod, de mensen, het soort kramen.
In Kirgizië bestaat een markt meestal uit een verzameling zeecontainers waar een overkapping tussen zit. Iedereen haalt zijn/haar koopwaar 's morgens uit de container, zoekt een gammel krukje, en dan kunnen de klanten komen.
Bij de stoffenmarkt hadden ze twee etages: bovenin lag de voorraad, in de onderste container twee rijen stoffen met een smal gangetje ertussen. Ik gokte even snel dat er zo wel honderden handelaren achter elkaar in verschillende gangen stonden. Allemaal met een ander soort stoffen. Maar zijde konden we hier (op de zijderoute nota bene) niet krijgen.
Het lijkt me in de winter koud en in de zomer heet in de containers, maar het is een goedkope manier om een markt te bouwen.

Er zat geen mooie jurk voor mij bij.

Even een kommetje Koemis (ook wel koemoes, kumus of kumis genoemd, gefermenteerde paardenmelk) kopen om te proeven. Dat was dus eenmalig!

Ter plekke wordt er voor je gekarnd.

De zeecontainers met overkapping.