En zo...

... komt het boek er dus uit te zien in Taiwan.
Nog even wachten en dan is het daar op de markt.
Je kunt het nu al bestellen. :-)

We gaan op reis

Mijn boek Naar het ziekenhuis was al aangekocht door een uitgever in Zuid Korea, maar nu dus ook door een uitgever in Taiwan. Dat is leuk, ook al kan ik het zelf niet lezen. Raar idee dat kinderen in een land dat ik totaal niet ken straks mijn boek lezen in de taal Complex Chinees.
Ik krijg een exemplaar, dus dan kunnen jullie straks kijken of mijn naam mooi op de cover staat.
Wie weet ga ik ooit nog kijken of het boek leuk in de winkel ligt daar.

Exit AVI

Een flink aantal jaren geleden (6 of 7?) schreef ik een online AVI-cursus. Het hele AVI-systeem (het systeem waarmee leesboeken voor beginnende lezers gelabeld worden) ging op de schop en iedereen tastte in het duister hoe een goed AVI-verhaal geschreven moest worden.
De cursus werd aangeboden via Schrijven Online en was/is de enige cursus in het Nederlandse taalgebied waar de teksten ook doorgemeten mogen worden met het CITO-meetsysteem P-Clib.
Tientallen cursisten leerde ik het kunstje en de dapperen onder hen (want het is echt een klus!) hebben vrijwel allemaal een of meer AVI-titels op hun naam staan.

Maar het wordt tijd voor me om me te richten op nieuwe uitdagingen, ik ben geen mens voor jarenlang hetzelfde.
Dus zocht en vond ik een opvolgster.
Bianca Mastenbroek, ooit een enthousiaste cursiste, werkte voortvarend aan haar schrijfcarrière en aan haar coachingsvaardigheden. Ze publiceerde inmiddels heel wat AVI-boeken, naast haar veel geroemde historische en fantasy-boeken.
Zij neemt op 1 januari het stokje van me over. Dus wie nog per se bij mij 'op les' wil moet snel beslissen, maar Bianca is minstens even goed, dus je hoeft je echt niet te haasten.

Veel succes, Bianca!

(Op het plaatje mijn eerste samenleesboek waar ik nog steeds warme herinneringen aan heb)

Daar is De Post!

Daar istie dan. De nieuwe Willewete over de post. In het boek leren kinderen alles over de weg die post en pakjes afleggen van de afzender tot de ontvanger. Hiky Helmantel maakte de humoristische illustraties. Daarvoor toog Hiky zelfs naar enkele distributiecentra om alles goed te kunnen tekenen. Met quiz en knutselpagina en een grote uitklappagina van een meter breed.  Voor kinderen van ongeveer 4 tot 6 jaar.
(Klik op het plaatje voor een vergroting)

Gaat? Gaat? Wat nou gaat?

Zij gaat terug naar de winkel, was de zin die ze in haar lesboek las. Met grote vragende ogen.
Zij doet ijverig haar best om het Nederlands onder de knie te krijgen en elke week merk ik dat ze al wat meer kan verstaan. Maar het is erg moeilijk om dingen voor haar te vertalen. Ze spreekt geen enkele taal die ik ook ken.
Dus spreken we gebarentaal. Regelmatig voer ik toneelstukjes voor haar op.
Naar de winkel, dat lukte nog wel.
Terug naar de winkel, ook. Eerst heen lopen, dan terug.
Maar ze gaat?
Gaat is lopen? vroeg ze me.
Nee, gaat is anders dan lopen.
Gaat is fietsen?
Nee, gaat kan lopend of fietsend of met de auto.
Maar hoe beeld je gaat uit?
En hoe leer je iemand om het woord gaat correct te gebruiken?
Dat zijn dan van die vragen waar ik me dagenlang het hoofd over kan breken.
En dan hebben we het nog niet over het woordje er dat wij overal tussendoor garneren. Wat betekent er nou precies en hoe laat je dat zien?
Pfff, mijn taal lijkt steeds moeilijker te worden.
Hoe moeilijk moet dat dan zijn voor haar?
Praten beetje, schrijven moeilijk, zegt ze.
Maar ze slaat er zich dapper doorheen.

Dat moet toch simpel zijn

Het schrijven van een AVI-boek, hoe simpel kan het leven zijn. Zo redeneert een deel van de bevolking. Makkelijke woordjes, korte zinnen en hoppa, daar staat je verhaal dat ook nog eens maar 48 of zelfs 36 pagina's telt.
Moet het nu altijd zo saai, vraagt een deel van de ouders zich af als ze een kind zien worstelen met een supersimpel verhaaltje.

Ik kan je verzekeren: het schrijven van een goed AVI-boek is niet simpel. En het verhaal hoort niet simpel te zijn. Het verhaal hoort te boeien, spannend te zijn of humoristisch, zodat een kind gemotiveerd wordt om door te lezen en alles te beheersen zodat het van nog meer verhalen kan smullen.

Qua techniek vergelijk ik het schrijven van een AVI-boek met het werk van een timmerman die een konijnenhok moet timmeren, maar alleen wat knoestig hout, wat kromme spijkers en een verroeste hamer mag gebruiken. Met wat creativiteit wordt het toch een prachtig hok!
Onze taal heeft mooie woorden en mooie gereedschappen om belevenissen te verklanken, maar veel van dat alles mag niet worden gebruikt op de lage leesniveaus. En op de hoge niveaus moet je juist allerlei trucages (geen trucs, dat woord is weer te kort) gaan aanwenden (niet 'gebruiken' want dat woord is te simpel) om een hoogstaand en toch verantwoord kinderverhaal te schrijven.

Het lijkt zo simpel en daarom ambiëren veel mensen het. Ik krijg bij mijn internetcursus veel meer cursisten aangemeld dan er schrijvers nodig zijn bij de (educatieve) uitgeverijen. Dat is een lastig dilemma, soms overweeg ik de cursus tijdelijk stop te zetten om te voorkomen dat de ex-cursisten elkaar te veel gaan beconcurreren.
Maar 'gelukkig' selecteert de groep zichzelf ook aardig uit. Het is verdraaid lastig als beginnend schrijver om op een juist niveau uit te komen als je niet zelf beschikt over het meetinstrument dat CITO niet publiekelijk ter beschikking stelt. Veel cursisten krijgen dan ook hun huiswerk van me retour met de vraag of ze het verhaal kunnen versimpelen (meestal) of juist moeilijker willen maken. Soms gaat het zelfs twee keer retour.
Enkele cursisten hebben dat aan hun eigen onzorgvuldig lezen te danken. Woorden als 'politie' en 'lucifer' en 'chocola' moet je gewoon nog niet gebruiken op M4. Doe je dat wel meermaals dan slaat de meter uit. Maar ook gebeurt het dat er ogenschijnlijk geen lastige woorden in de tekst staan en het niveau toch te hoog is. Dan is er te veel gevarieerd in de tekst. Hij moet dus saaier worden. Bromt hij, zucht zij, klaagt oma, dreigt opa, wordt dan allemaal een variant van 'zei hij'. Dat zijn de minst kwalijke ingrepen, want je leest over die toevoegingen, als ze maar saai genoeg zijn, gewoon heen.

Diverse cursisten halen de eindstreep van de cursus niet. Omdat ze het puzzelen toch minder leuk vinden dan gedacht. Omdat ze de beperkingen te lastig vinden. Omdat ze dachten dat het zo simpel was en nu moeten ze steeds weer hun tekst herschrijven. Omdat ze het oprecht geprobeerd hebben, maar het toch niet in de vingers krijgen. De doorwrochte puzzelaars halen de eindstreep en boeken vaak zelfs nog wat extra begeleiding in bij me. Zij werken snel door en racen, met alle herhalingen die ze moeten doen en waar ze niet over klagen, door de cursus heen. En veel van de cursisten die echte doorzetters bleken te zijn, hebben inmiddels een publicatie op hun naam staan. Die komen er wel. Ondanks het vele herschrijven dat de uitgever van ze verlangt. Ondanks dat het niet simpel is.

Op de plaatjes een paar boeken van die doorzetters. Zonder de andere ex-cursisten te kort te willen doen, het zijn te veel publicaties om in een bericht te verwerken.
Geïnteresseerde uitgevers kunnen me overigens ook altijd tips vragen als ze nog een goede afgestudeerde schrijver zoeken voor een nieuw boek. Gelukkig gebeurt dat al regelmatig, zodat ook degenen die nog geen publicatie op hun naam hebben staan onder de aandacht worden gebracht.

Meer AVI-tips lezen? Klik hier.

Meer moet dat niet zijn...

Een zonnige hangmat onder wuivende wilgentakken en een jaren geleden geschreven, nooit uitgegeven en nu geprint manuscript. Meer moet dat niet zijn om een aangename schrijversdag te hebben.
Dacht ik.
Na de eerste conclusie: het kan best nog wat worden na wat schaven, via: is dat niet wat onhandig opgeschreven, naar: dit is echt bagger!
Weg ermee.
Oef!
Wat ben ik blij dat de uitgever destijds weigerde om het uit te geven.


Gelukkig kwam de wind opzetten en moest ik me voor een aangenaam verder verblijf verplaatsen naar het windvrije stekje aan het water. Het stekje met de ruime blik, zal ik maar zeggen.
Eerst maar eens staren naar de golfjes met de zilveren schitteringen.
Uiteindelijk het einde van het manuscript toch nog maar even lezen en wat gebeurde er: tranen in mijn ogen, zo droef en indringend! Nee, niet van de felle zon op het water. Het einde (u moet me op mijn mooie grauwgrijze ogen geloven) is echt goed! Maar ja, wie leest er door tot het einde als de rest bagger is. Een potentiële uitgever al helemaal niet.
Werk aan de winkel dus als dit iets moet worden. Het hele boek moet om, behalve het einde.
Zucht, was mijn eerste gedachte.
Dat gaan we dus doen, besloot ik. Volgende week starten. Ik heb een idee, ik heb een einde, dit gaat het worden!
Of niet.
O ja, het is geen kinderboek deze keer. Even een nieuwe impuls aan mijn schrijfcarrière geven door iets heel anders te gaan doen.
Of het lukt weet je natuurlijk nooit.
Maar hangen in een hangmat helpt!