Het schrijven van een AVI-boek, hoe simpel kan het leven zijn. Zo redeneert een deel van de bevolking. Makkelijke woordjes, korte zinnen en hoppa, daar staat je verhaal dat ook nog eens maar 48 of zelfs 36 pagina's telt.Moet het nu altijd zo saai, vraagt een deel van de ouders zich af als ze een kind zien worstelen met een supersimpel verhaaltje.
Ik kan je verzekeren: het schrijven van een goed AVI-boek is niet simpel. En het verhaal hoort niet simpel te zijn. Het verhaal hoort te boeien, spannend te zijn of humoristisch, zodat een kind gemotiveerd wordt om door te lezen en alles te beheersen zodat het van nog meer verhalen kan smullen.
Qua techniek vergelijk ik het schrijven van een AVI-boek met het werk van een timmerman die een konijnenhok moet timmeren, maar alleen wat knoestig hout, wat kromme spijkers en een verroeste hamer mag gebruiken. Met wat creativiteit wordt het toch een prachtig hok!
Onze taal heeft mooie woorden en mooie gereedschappen om belevenissen te verklanken, maar veel van dat alles mag niet worden gebruikt op de lage leesniveaus. En op de hoge niveaus moet je juist allerlei trucages (geen trucs, dat woord is weer te kort) gaan aanwenden (niet 'gebruiken' want dat woord is te simpel) om een hoogstaand en toch verantwoord kinderverhaal te schrijven.
Het lijkt zo simpel en daarom ambiëren veel mensen het. Ik krijg bij mijn internetcursus veel meer cursisten aangemeld dan er schrijvers nodig zijn bij de (educatieve) uitgeverijen. Dat is een lastig dilemma, soms overweeg ik de cursus tijdelijk stop te zetten om te voorkomen dat de ex-cursisten elkaar te veel gaan beconcurreren.Maar 'gelukkig' selecteert de groep zichzelf ook aardig uit. Het is verdraaid lastig als beginnend schrijver om op een juist niveau uit te komen als je niet zelf beschikt over het meetinstrument dat CITO niet publiekelijk ter beschikking stelt. Veel cursisten krijgen dan ook hun huiswerk van me retour met de vraag of ze het verhaal kunnen versimpelen (meestal) of juist moeilijker willen maken. Soms gaat het zelfs twee keer retour.
Enkele cursisten hebben dat aan hun eigen onzorgvuldig lezen te danken. Woorden als 'politie' en 'lucifer' en 'chocola' moet je gewoon nog niet gebruiken op M4. Doe je dat wel meermaals dan slaat de meter uit. Maar ook gebeurt het dat er ogenschijnlijk geen lastige woorden in de tekst staan en het niveau toch te hoog is. Dan is er te veel gevarieerd in de tekst. Hij moet dus saaier worden. Bromt hij, zucht zij, klaagt oma, dreigt opa, wordt dan allemaal een variant van 'zei hij'. Dat zijn de minst kwalijke ingrepen, want je leest over die toevoegingen, als ze maar saai genoeg zijn, gewoon heen.
Diverse cursisten halen de eindstreep van de cursus niet. Omdat ze het puzzelen toch minder leuk vinden dan gedacht. Omdat ze de beperkingen te lastig vinden. Omdat ze dachten dat het zo simpel was en nu moeten ze steeds weer hun tekst herschrijven. Omdat ze het oprecht geprobeerd hebben, maar het toch niet in de vingers krijgen. De doorwrochte puzzelaars halen de eindstreep en boeken vaak zelfs nog wat extra begeleiding in bij me. Zij werken snel door en racen, met alle herhalingen die ze moeten doen en waar ze niet over klagen, door de cursus heen. En veel van de cursisten die echte doorzetters bleken te zijn, hebben inmiddels een publicatie op hun naam staan. Die komen er wel. Ondanks het vele herschrijven dat de uitgever van ze verlangt. Ondanks dat het niet simpel is.Op de plaatjes een paar boeken van die doorzetters. Zonder de andere ex-cursisten te kort te willen doen, het zijn te veel publicaties om in een bericht te verwerken.
Geïnteresseerde uitgevers kunnen me overigens ook altijd tips vragen als ze nog een goede afgestudeerde schrijver zoeken voor een nieuw boek. Gelukkig gebeurt dat al regelmatig, zodat ook degenen die nog geen publicatie op hun naam hebben staan onder de aandacht worden gebracht.
Meer AVI-tips lezen? Klik hier.
