I'm in heaven!

‘I’m in heaven!’

Ships, nou was ik het weer vergeten. Wekenlang deed ik mijn boodschappen al niet meer op het fietsje bij de Albert Heijn in de buurt, maar reed ik een keer per week met de auto naar de Jumbo om voor een hele week in te slaan. Reden: de kolereherrie bij onze Albert Heijn.
Of de muziek niet wat zachter kon, vroeg ik eens aan het bedeesde kassameisje. Dat wist ze niet. Ze deed alleen de kassa.
En ze had duidelijk de cursus klantvriendelijkheid nog niet gevolgd.
Of de muziek niet wat zachter kon, vroeg ik toen maar aan het meisje van de servicebalie. Maar de service beperkte zicht tot: ‘Daar heeft nog nooit iemand om gevraagd!’ Kortom: ik was een zeur.

Ik probeerde het nog een keer een paar dagen later. Misschien was de muziek maar af en toe zo hard, of had ik een slechte dag. Toen. Toen ik erover durfde te zeuren.

Maar weer was de muziek kolerehard en omdat we een of ander sportevenement hadden was het ook nogal Nederlandstalig over kampioen worden en zo. Brrrr.
Of het niet wat zachter kon, vroeg ik nog maar eens. Nee, dat kon niet, want de muziek stond naar zijn idee helemaal niet hard, antwoordde de jongen van de groenten. Die ook nog niet op cursus was geweest.
Dus besloot ik voortaan de AH links te laten liggen en de Jumbo te bezoeken. Tot ik het vandaag even vergat.

‘I’m in heaven, i’m in heaven!’ tettert een ongetwijfeld knappe jongeman met een lage heupbroek en een overhemd met openvallende knoopjes in mijn oor. Ik ken hem overigens niet, ik ken geen enkele hedendaagse zanger. Elvis en The Beatles, ja daar kun je me nog voor wakker maken. Maar deze jongen? Volgens mij kan hij niet eens zingen.

‘Zijn de fairtradebananen op?’ gil ik in het oor van de groentejongen.
Hij wijst me zwijgend het schap waar ze liggen. Precies onder de geluidsbox van mister ‘I’m in heaven’. Ik gris er wat mee, pak een bloemkool (boontjes in een zak doen duurt te lang) en snel door de geluidsluwe zone van de rijst en spaghetti naar het oorverdovende lawaai bij de rode wijn. Eentje maar, snel weer verder.
Mijn reisje door de super wordt zo wel met een kwartier minstens bekort. Beschuiten? Kan over een paar dagen nog wel. Yoghurt? Het voorste pak maar snel. Inmiddels zijn we bij ‘I want you, you, you, only you,’ aanbeland. Ja, ja, denk ik. Ik hoor je volgend jaar nog wel een keer als ze jou weer ingeruild heeft voor een andere knappe zanger en jij je volgende depri-hit schrijft.
Bij de kassa ga ik demonstratief met mijn handen over mijn oren staan tijdens het wachten.
Ik probeer het daarna nog een keer bij de servicebalie: ‘Waarom staat die koleremuziek zo hard?’ Deze keer tref ik iemand die de cursus wel heeft gevolgd. ‘Wat vervelend voor u, mevrouw, dat het u hindert,’ zegt hij.
‘Maar kan er ook wat aan gedaan worden?’ vraag ik hoopvol.
‘Ik zou het graag willen oplossen voor u. Maar dat mag ik helaas niet doen. Het hoofdkantoor bepaalt welke band wordt gedraaid en hoe hard hij moet staan. Zodat niemand onze reclameboodschappen kan missen.’
Kijk, dat is tenminste helder. Het is dus hoofdkantoorterreur. Ongetwijfeld is daar op de marketingafdeling iemand komen werken die in zijn woeste jaren in een rockband speelde en nu in een duur pak en halfdoof bedenkt hoe hard de muziek overal in het land moet staan.

Nou sorry, dan maar naar de Jumbo voortaan, waar waarschijnlijk op het hoofdkantoor nog een oude knakker zit die beslist dat het wel een tandje zachter mag.