Tien jaar jonger lijkt me mooi

Radio-interviews zijn er de laatste jaren al diverse geweest over mijn boeken. Maar het laatste interview voor tv dat ik me herinner was toch wel in mijn vakbondstijd. Mijn vorige leven, zal ik maar zeggen.
Meestal betrof het een - al dan niet wilde - staking. Mijn taak als vakbondsbestuurder bestond uit stevige taal uitkramen, zodat de hele wereld overtuigd zou raken van waarlijk onrecht. Graag doorspekt met: We pikken dit niet langer... het lijkt wel vooroorlogs... erbarmelijke omstandigheden... je reinste discriminatie... weg met die grote graaiers... Die oneliners kon je dan in verschillende volgorde en gradaties, al dan niet met zwaaiende vuist, elke staking weer gebruiken en op elke vraag antwoorden.
De tv-ploeg, arriverend met piepende banden, had altijd haast want het journaal moest gehaald worden. Ik werd meestal wiebelig op de lege kist van de camera gezet (want te klein om de journalist recht in de ogen te kijken), soms gestut door een paar woest uitziende vrachtwagenchauffeurs of vuilnismannen, gehuld in stakingshesjes. Ik moest er vooral wild en onverzorgd uitzien (want we waren midden in een strijd, beste mensen). Ongeschoren lukte bij mij dan nog net niet zichtbaar, maar ongekamde haren, gebrek aan make-up, het hielp allemaal mee om een waar gevecht uit te beelden.

Maar nu mocht ik naar Omroep Brabant voor een studio-interview bij Onder Ons om te praten over mijn nieuwe boek Kappen nou! Met een hele rits behulpzame en professionele mensen om me heen die alle tijd van de wereld hadden voor een gedegen voorbereiding.

Letty, de leuke visagiste, beloofde dat ze met gemak mijn vlekkerige verkouden gezicht kon camoufleren tot er iets toonbaars zou zijn, en dat ontplofte haar door die sneeuw in de lucht kreeg ze ook wel weer netjes. Tien jaar jonger, dat moest lukken! Zeker weten. En dat lukte, dus voor het eerst verscheen ik op tv in een nette jurk en mijn haar in de lak. En tien jaar jonger (ja mensen, ik ga over vier maanden met pre-pensioen!)
En met keurige zinnen - nou ja, voor mijn doen heel keurig, vond ik zelf - zonder oneliners en zonder onrecht te bestrijden. Toch nog het nette meisje geworden waar mijn moeder zo naar verlangde.
Een lieve technoman beloofde ook nog het interview te knippen en op YouTube te zetten zodat jullie het nu zelf kunnen beoordelen.
Klik hier.