Voor de dokter is het toch fijn...

‘Wat jammer dat uw dochter zoveel pijn heeft,’ fluistert ze. De vrouw in muizige kleding schuift haar stoel dichterbij. Ze wijst naar het bed dat mijn vriendin - drie jaar jonger dan ik - even daarvoor kreunend verlaten heeft.

‘Het is mijn dochter niet, het is een vriendin,’ antwoord ik.
‘O, ik hoopte dat u haar moeder was, dan was ze niet zo alleen. Ik ben heel alleen, ik heb alleen mijn zus nog maar.’
‘Dat is niet fijn,’ leef ik mee. ‘Maar u heeft waarschijnlijk geen pijn meer? U kunt alweer uit bed, zie ik, en u bent zelfs aangekleed.’
‘Ja,’ zegt ze, ‘ik ben hier al vier maanden.’
‘Wéken!’ hoor ik vanuit een bed achter mij roepen, ‘U bent hier nu vier wéken!’
‘O? Vier weken?’
‘Dat lijkt me waarschijnlijker,’ zeg ik.
‘Ik heb een nieuwe knie. De dokter zei tegen mijn zus dat hij nog nooit zo’n mooie knie had gezien, zoals die van mij. Mij kan het niet schelen hoe hij was, maar voor de dokter is het toch fijn als het een mooie knie is.’
‘Waarschijnlijk wel,’ gok ik.
‘Nu zit ik hier maar, al vier maanden.’
‘Wéken!’ De overbuurvrouw begint geïrriteerd te raken.
‘Ik moet naar … kom hoe heet dat nou … bij ons op het dorp. Ik weet het niet meer.’
‘Geeft niet.’ Ik glimlach naar haar.
‘Ze zeggen dat ik niet meer naar huis kan.’
‘Ik denk dat dat wel klopt.’
‘Vindt u dat ook? Dan zal het wel kloppen …’ Ze staart voor zich uit.
‘Ik sta wel ingeschreven, denk ik, maar er is geen plaats. Daarom zit ik hier steeds.’
‘Dat is vaak het probleem,’ beaam ik. ‘U moet op een wachtlijst tot er een plaats vrijkomt.’
‘Ik ben eigenlijk …’ Ze denkt weer na, kan het woord niet vinden. Met zware rimpels boven haar ogen kijkt ze me aan.
‘Ik ben eigenlijk óver. Ja, dat is het, ik ben gewoon óver.’