Vaarwel, lieve Liesje!

Zo'n 10 jaar geleden haalde ik hondje Zjors uit het asiel en startte ik met schrijven. Die twee dingen hadden met elkaar te maken, want ik schreef over Zjors. Liesbeth/Liesje, toentertijd mijn overbuurvrouw, hielp mij met Zjors. Zij kreeg het voor elkaar om hem te ontdoen van al zijn klitten, ik mocht dat niet van hem. Eindeloos kamde ze hem, zittend op de bank. Hypnotiserend rinkelend, want altijd behangen met vele zilveren armbanden. We fietsten en wandelden en praatten en zwommen. We zwommen veel in een natuurplas waar dat niet mocht. Want we waren samen goed in dingen die niet mochten.

Ik schreef mijn boek over Zjors en zij las het.
'Is dit het beste wat je kunt?' vroeg ze op de haar bekende "diplomatieke" wijze.
Dat was het.
'Laat dan maar zitten,' zei ze en ze had gelijk.

Ik verhuisde en we wandelden niet meer dagelijks, maar af en toe. De plas waar we zo graag zwommen werd hermetisch afgesloten, maar dat lag niet aan ons.
We verloren elkaar regelmatig uit het oog en vonden elkaar even zo vaak weer terug. Dan belden we:
'Hé, Netjo!'
'Hé, Liesje!'
En voort gingen we weer.

Toen Nazrina een boek wilde illustreren had ik niets meer liggen, behalve dit. Ik kortte het in, herschreef hele scenes en toen begon het wat te lijken. Inmiddels was Liesje ziek geworden en we wisten dat het slecht met haar zou aflopen.
Tijd dus om dit boek toch eens af te maken, Liesje speelde er een rol in. Uiteraard zou ik het aan haar opdragen.

Ongeveer tegelijk met de mail van de drukker dat het boek in productie was genomen, kwam het telefoontje 's avonds dat het opeens erg slecht ging met Liesje en dat ze waarschijnlijk snel zou overlijden. Ik ging er meteen de volgende ochtend heen. Ze was weer bij kennis maar erg in de war. Ik probeerde haar uit te leggen dat het boek bijna klaar was en dat het aan haar was opgedragen. Dat kwam niet over. Zjors herinnerde ze zich ook niet meer, maar haar ogen gingen wel glimmen bij de herinnering aan alle wandelingen en fietstochten die we samen met de honden maakten.
Op het moment dat het boek bij me arriveerde was Liesje in slaap gebracht omdat haar pijn niet meer te dragen was.

Ik stel me ons gesprek voor als ze het boek nog had kunnen ontvangen.
'Hé Netjo, dat is aardig van je, maar wat moet ik ermee?' zou ze waarschijnlijk gezegd hebben.
'Hoezo, wat moet ik ermee?' zou ik teleurgesteld antwoorden. 'Dat is toch leuk, kijk dan, hier staat dat het is opgedragen aan jou.'
'Heb ik daar wat aan? Moet dat boek straks mee in de kist misschien?' zou ze me vragen. Want aan directheid geen gebrek bij haar. Dat was ook haar grote charme. :-)
En daarna zouden we samen daverend gelachen hebben om mijn beteuterde gezicht.
Maar zo ging het niet.

Gisteren is lieve Liesje in alle rust overleden.
Vaarwel lieverd!