Als een konijn met gestrekte oortjes...

Een flink aantal jaren geleden verhuisde ik vanwege mijn werk vanuit Vlissingen (of all places) naar Rotterdam-Zuid. Ik sloeg alle waarschuwingen in de wind en leefde daar verder zoals ik in de vorige stad deed, waar de ergste misdaad toen nog bestond uit het draaien van films in de bioscoop op zondag.
Binnen een maand had ik mijn eerste incidentje, al begreep ik dat pas later. Toen ik in de nacht met de metro huiswaarts keerde, stond er op het platform tussen twee trappen een keurige heer in regenjas. Zijn hand in Napoleonstijl op zijn borst onder de flap van zijn jas. Toen ik passeerde trok hij een pistool tevoorschijn en fluisterde: 'Je geld!' Het was waarlijk komisch om te zien en ik barstte dan ook in lachen uit. Dat het geen toneelspelletje was, zoals ik dacht, begreep ik pas later, toen een krijsende vrouw van de trappen omlaag struikelde en de man in een wegrijdende metro sprong.

Een tijd later liet ik (ja, ook weer in het holst van de nacht) mijn hond uit in de buurt. Om de hoek kwam een auto met geblindeerde ramen gescheurd, er sprong een onguur type uit. Pang, pang, pang, pang, de auto aan de overkant van de straat had vier lekke banden en hoppa, weg was de scheurauto weer. Wij gingen snel naar huis, dat leek me toen verstandig.
Nou ja, om een lang verhaal kort te maken: na een stuk of tien van dit soort incidenten verhuisde ik naar het veilige Brabant.

Vanmiddag wandelde ik nietsvermoedend met mijn honden over de zandwegen rond mijn altijd rustige dorp.
Pang!
Zors racete ervandoor, Loeky verschool zich achter mijn hielen en een woeste bruine hond haalde een omlaagtuimelende duif op.
Toen ik voorbij een bosschage kwam, zag ik een camouflagetent met twee stoere jongens met heuse geweren.
Pang! Die twee duiven vlogen tenminste door.
Pang! Daar tuimelde weer zo'n prachtig beest omlaag.
'He, houd daar eens mee op!' riep ik, terwijl ik mijn twee nukkige honden meesleepte langs de gevarenzone.
'Rot op!' riepen ze terug.
'Je mag niet schieten als er mensen in je buurt lopen,' probeerde ik nog een keer. 'En voor de lol beesten doodschieten is helemaal misdadig!'
Dat was niet slim, want nu kwamen de kogels onze kant op. We werden niet geraakt, maar leuk was het toch niet echt. Vonden we alle drie. Zjors wilde er als een haas vandoor, maar dat was nu zeker niet slim.
Mijn pensioenfonds heeft mij net laten weten over een paar maanden mijn opgebouwde pre-pensioen te gaan uitbetalen en daar heb ik altijd vet veel voor betaald. Ik was dan ook niet van plan om met die blinkende pegeltjes in het vooruitzicht te sneven als een konijn met gestrekte oortjes op een zandpad in mijn dorp.
Wij spoedden ons huiswaarts en hoorden nog minstens twintig keer pang achter ons. Ik hoop dat het evenzovele keren mis was.
Maar waar kan ik nu nog eens naartoe verhuizen?

P.s. De duif op de illustratie is getekend door Jacqueline van Leeuwenstein voor mijn boek Bats Boem Baf.