Een heerlijk interview

Meestal komen er serieuze volwassen mensen om mij te interviewen en die stellen dan allemaal heel volwassen vragen. Maar soms heb ik de mazzel dat ik word geïnterviewd door een jonge lezeres van mijn boeken. En die stelt dan allemaal leuke, onverwachte vragen.

Rosalie Derickx kwam me over mijn paardenboeken interviewen voor de site Bangersisters op manege Paardrijk in Berlicum en werkte het interview samen met haar moeder Liane Baltus uit. Liane maakte ook de foto's bij het interview.
Het was gezellig en zonnig en we konden ook nog even met paard Fleur knuffelen, ondanks dat de manege gesloten was. Een van de paardenboeken is namelijk opgedragen aan paard Fleur.

Het interview lees je hier. Goed gedaan Rosalie (en Lianne).

Veel warmte en een vleugje humor

De eerste recensie van ons boek Naar het ziekenhuis door Juf Sanne. Ik word er helemaal vrolijk van:

Er wordt veel besproken over het ziekenhuis op een mooie en goede manier. Het lijkt alsof de auteur, Netty van Kaathoven, met je praat via het boek met veel warmte en een vleugje humor. Erg bijzonder geschreven, ik vind het prachtig. Ook de tekeningen van Marjolein Hund zijn schitterend. Schatten van kinderen, mooie duidelijke tekeningen met veel sfeer door kleur en een lust voor het oog. Dit boek is absoluut een aanrader.

De hele recensie lees je hier , waar ook de andere nieuwe titels uit de Willewetereeks besproken worden.

Een heel slecht boek!

De kinderen van de KBS De Hagehorst in Breda hebben een heel grappig filmpje gemaakt over mijn boek Gesmokkeld.

Gelukkig vindt alleen de meester het een heel slecht boek. Pfffff. Meesters!! Wat heb je eraan?

Klik hier!

Ze kan het, ze kan het!!

Als je een stagiaire een tekst van je in handen geeft is het altijd maar spannend afwachten of ze (al) in staat is dat juist te verbeelden in illustraties. Nou Arwen Luijten blijkt het dus te kunnen!
Deze illustratie maakte ze bij mijn verhaal Mierenleeuwen kijken. De blik van opa is precies zoals ik hem wenste!
En het kleurgebruik vind ik fantastisch. (Klik op het plaatje voor een vergroting)


Het stukje tekst dat erbij hoort luidt:

Ze ging naar buiten, naar het erf waar opa de duiven voerde.

‘Roekoe, roekoe!’ riep ze.
‘Roekoe, roekoe,’ antwoordde Gerrit, David, Sophie of Melanie.
‘Opa, houd jij van je duiven?’ vroeg Fleur.
‘Nou, houden van … dat is zo’n groot woord,’ antwoordde opa. Hij gooide een handvol graan. ‘Ik heb er een beetje mijn bezigheid aan, dat zal het zijn. Dat je wat om handen hebt; het is anders ook maar stil hier.’
Toen hij dat zei, aaide hij Fleur door de haren. Ze snapte er niet veel van. Het was nooit stil bij opa. Ze hoorde vogels fluiten in het bos achter opa’s huis, soms wel twintig tegelijk. En ze hoorde de wind ruisen door de dikke ratelpopulier. Dan waren er nog de kikkers in de vijver die dag en nacht kwaakten.
Toch wist ze dat opa van zijn duiven hield. Door hoe hij naar hen keek.

 

Soms heb je iets in je hoofd...

Voor alle paardenmeiden die niet zo vlot lezen, komt er deze zomer ook een paardenboek van me in de winkel. In de Kokkelreeks van Uitgeverij De Inktvis. Een valse pony? gaat het boek heten. Het leesniveau is AVI-E4.

Als kermisman Jan na afloop van de kermis verdwenen is met zijn pony's staat pony Witte nog vastgebonden aan een hek. Met een brief voor Lotte. Volgens Jan is de pony vals en mag Lotte haar hebben. Dan begint de spannende zoektocht naar de eigenaar van pony Witte.

Voor de cover had ik gedacht aan een fris en vrolijk paard (Witte), een leuke meid (Lotte), een kermis, een vleugje Tina met een sprankeltje Penny, zoiets.
En laat Richard van de Pol dat nou precies zo kunnen maken.
Is dat mazzel of niet?
Voor mij in ieder geval wel. Ik denk voor veel paardenmeisjes ook!
(Klik op het plaatje voor een vergroting)

Hallo, hier Pinkie voor schrijver: over!

Hoe het gebeurt weet ik niet, maar soms gebeurt het ineens.
Blijkbaar.
Zag ik.
Deze marionet kreeg ik (misschien al wel een jaar of tien geleden) van een vriendin op Terschelling. Ik vond hem grappig en hing hem in een designlamp waar hij dag na dag vreselijk detoneerde.
Bij mijn verhuizing raakte hij hopeloos verstrikt in zijn eigen draadjes, waardoor zijn linkerachterpoot chronisch over zijn koppie krabde. Iemand verloste hem van dit ongemak.
Verder hing hij daar maar.
Af en toe vroeg iemand: 'Wat hangt daar nu?' en dan zag ik hem weer. Zeg maar dat ik hem in tien jaar tijd zo'n twaalf keer bewust zag. En weer overging tot de orde van de dag.

Gisteren bedacht ik dat het zonde was om het overweldigende roze tapijt van bloesemblaadjes geen langer leven te geven en ik toog op pad met mijn fototoestel. Vreemd genoeg hing Pinkie ineens aan mijn stuur om mee te gaan. Die moest ik daar toch zelf gehangen hebben, maar waarom?
Toen Pinkie (vreemd genoeg bezat hij ineens ook een naam) in al zijn onhandigheid tegen de stoeprand op wilde klauteren wist ik ineens zeker: hij wordt de drager van een nieuw foto-/prentenboek van mij.
En nu vraag ik me af: waarom hield hij zich tien jaar zo stil? Tot hij bijna verbleekt en met verweerde touwtjes toch nog mijn aandacht vroeg?

Vreemde wezens, die marionetten.

Ze wisten me te vinden

En dan heb je ineens drie verlegen, koekjesetende meiden op de bank zitten: Moira, Ellen en Sanne uit Liessel. Ze kwamen met een tante even gezellig babbelen met een echte schrijfster. Moira (10) gaat vast ook schrijfster worden, want ze had al een heel mooi boekje geschreven over varkens. En ze legt de lat hoog, want ook de illustraties had ze er zelf bij gemaakt. Het was uitgevoerd als een prachtig fullcolour, hardcover boekje, dus dat gaat nog wel wat worden met die Moira!
Mijn boek 'Ik weet je te vinden' had ze ook gelezen en ze maakte er voor mij een nieuwe cover bij. Die wil ik jullie uiteraard niet onthouden.

Koen en PSV



Om de hoek is een baby geboren. Dat gebeurt vaak in deze wijk, maar deze baby is volgens mij speciaal. Naast de bekende babyborden in de tuin prijkt namelijk ook een groot PSV-bord, waarop staat dat Koen (dat is de baby dus) van PSV houdt. Ook hebben de andere borden PSV-sjaaltjes gekregen. Zodat wij het allemaal weten: Koen houdt, twee dagen oud, al hartstochtelijk van deze club.

Arme Koen.
Stel dat hij later van fietsen houdt in plaats van van voetballen. Of erger nog, van ballet of turnen. Oef, dan gaat deze Koen het zeker en vast zwaar krijgen!
Of misschien gaat hij van lezen houden en krijgt dan elke verjaardag weer (zeer tegen zijn zin) een boek uit de reeks Koen Kampioen. Terwijl hij liever een mooi ponyboek zou krijgen.

Of stel dat hij straks voor Ajax is of voor Feijenoord. Mag dat wel? Of wordt hij dan geëxcommuniceerd? Kan hij dan beter voortijdig de ouderlijke woning inruilen voor een morsig kraakpand in de stad?

Ik weet het niet, de tijd zal leren hoeveel ruimte Koen krijgt om een eigen smaak te ontwikkelen.
Ik beloof je alvast, kleine Koen, dat ik je van om de hoek een beetje in de gaten zal houden. Je kunt hier komen uithuilen als je straks op je fietsje zelfstandig door de wijk mag gaan. Als je niet van PSV zou houden, tref je hier een luisterend en begrijpend oor en ik zal het indien gewenst zelfs geheim houden voor je ouders. Tot je oud en sterk genoeg bent voor je coming out.

Go, go, Koen. Maak je eigen leven!

Wat zijn dit nou?

En nog een stagiaire die heel hard aan het werk is!
Linda Heesbeen , derdejaars illustratie van Sint Joost, gaat ook een nog niet uitgegeven verhaal voor me illustreren.
Het is een realistisch verhaal dat gaat over een ziekenhuisopname. Ik verwachtte een karakterschets van twee lieve kindertjes en hun opa en oma.
Maar Linda verraste me totaal met haar visie op de personages. Gelukkig had ik haar niet verteld hoe ze er in mijn beleving uitzagen.
Toen ik de personen zag dacht ik achtereenvolgens:
Huh?
Wat nu?
Klopt dit?
Ach, wat leuk!
Daar staan ze dan!

Ik weet niet precies wat het zijn met hun vier benen plus twee armen, maar ze zijn uitstekend in staat om het verhaal te dragen, ze zijn goed geaard. Zijn het dieren? Zijn het buitenaardse mensen? Geen idee. Maar grappig zijn ze wel. Ik denk dat kinderen er echt van kunnen genieten.
Dus zei ik tegen Linda: doen!
Nu ben ik heel benieuwd hoe het geillustreerde verhaal er straks uitziet.
Jullie natuurlijk ook, maar Linda is nog even bezig. Met een beetje mazzel staat eind juni hier de cover en is het boekje te zien en misschien wel te bestellen.
Go, go, Linda! Ik heb er alle vertrouwen in.

(Laat gerust een reactie achter. Leuk voor Linda om feedback te krijgen)