De wat? De seniorenroman!

Toen ik 'Zusje dat ben ik' schreef, wist ik nog niet wat het zou worden. Eerst voelde ik een innerlijke drang (ja, ja, zo spiritueel ben ik dan ook wel weer) om verhalen uit mijn jeugd op papier te zetten. Ik stuurde er af en toe een naar een wedstrijd en de verhalen vielen steevast in de prijzen als de jury uit wat oudere mensen bestond. Ik won plaatsingen in bundels, een peperdure pen die ik ergens kwijtraakte, de Dikke van Dale (niet te tillen) inclusief zijn digitale slanke zusje en een mooie geldprijs.
Toen wist ik zeker dat ik iets moest doen met die verhalen. Ik schreef een doorlopend verhaal over een groot Brabants gezin eind jaren vijftig en vervlocht daarin de eerdere verhalen. Mijn hoofdpersoon is Zusje, een meisje van tien. Dus dacht ik - heel naïef - dat ik een kinderboek schreef. Maar de kinderen die ik liet proeflezen vonden het maar saai - ja ik dwing ze altijd om eerlijk te zijn. Misschien is het meer iets voor mensen die die tijd bewust hebben meegemaakt, peinsde ik toen. Ja, u begrijpt het al, ik had zelf geen flauw idee wat ik nu eigenlijk geschreven had.
Ik herschreef het verhaal voor volwassenen. Uitgevers vonden het een mooi verhaal, maar te regionaal, of te kort, of te weinig commercieel want gericht op een moeilijk te bereiken doelgroep. Of ze kregen ineens - linkse hobby - geen subsidies meer voor dit soort verhalen. Dus bracht ik het in eigen beheer uit. Ik wist zeker dat het levensvatbaar was, ik durfde die investering wel aan en ik kende mensen die de kwaliteit wel met me konden waarborgen. Zoals Remco Nieboer en Bianca Mastenbroek die samen de kaft ontwierpen.
Afgelopen donderdag verscheen het boek (vergezeld door een paginagroot artikel in het Brabants Dagblad) en inmiddels word ik overal staande gehouden als ik ergens met de honden wandel, naar de super fiets, met mijn koor zing en wat ik zoals meer doe als ik niet achter de computer zit. Het boek zit steevast in mijn tas en als ik thuiskom is het ook even steevast verkocht. Aan mensen die die tijd willen herbeleven. Gisteren werd ik aangeklampt door een vrouw van 91 die het boek al half uit had. Ze genoot ervan en ze moest huilen. Eerlijk gezegd overkwam me dat ook toen ik het boek schreef.
Ik word gemaild door kinderen waar ik vroeger mee knikkerde, nu zijn ze vijftig jaar ouder, ik word gebeld met de boodschap dat het allemaal zo echt en weer zo dichtbij lijkt. Ik word uitgenodigd door KVO-groepen en door verzorgingshuizen. Dat is me met mijn dertig kinderboeken nog nooit gebeurd.  Er blijkt een gigagrote behoefte te zijn om te praten over het verleden. Om herinneringen op te halen en zelfs oud zeer te verwerken. Kortom, ik weet nu wat ik schreef: een seniorenroman. Misschien wel de eerste in Nederland. Misschien vond ik spontaan een nieuw genre uit. Wie zal het zeggen.
De prachtige verhalen over 'vroeger' die ik hoor van mensen die het boek lazen, nopen mij om een vervolg te schrijven. Ik voel alweer zo'n innerlijke drang ...