Cadeautjesman met Iers fluitje

Een bankje aan het rimpelloze water, een lief najaarszonnetje, een verhaal dat boink, boink, boink, staat te springen in mijn hoofd, mijn roze notebookje, een flesje water en een bakje druiven.
Meer moet dat niet zijn in mijn luxe buitenkantoor.
Of toch, de twee honden op wacht aan de venkant, die horen er ook bij.
Maar meer hoeft dat echt niet te zijn.

Tot er achter me een vrolijk Iers deuntje klinkt waar zelfs de logeerhond van in extase raakt. Vol belangstelling volgt Dorcas de verrichtingen van de man die mij op een zonnige vrijdagmiddag cadeautjes brengt in de vorm van wat vrolijke, wat melancholische en wat ruige Ierse en Keltische liedjes.
Die helemaal horen bij de hei, bij het water en bij het zand. De langsdrijvende mist denken we er even bij vandaag.

We zingen samen nog wat Molly Malone's en Wild Rovers waarbij we steeds weer verstrikt raken in de tekst. Maar wie maalt daarom als het gezellig is?
En we maken plannen om eens samen op te gaan treden: hij en zijn vriend met muziek, ik verhalen en gedichten erbij.

Bedankt (tot vanmiddag) onbekende Ton, het was geweldig leuk!
En bedankt ex-buurvrouw van Ton, die ook mee kwam kletsen in het buitenkantoor.

En dat ik zeker 1000 woorden minder schreef dan gepland, daar maalde dan weer niemand om. Ik zeker niet. Misschien schijnt morgen de zon wel weer!

(Ton zwerft daar vaak met zijn fluitje heb ik begrepen, dus wellicht ontmoet u hem ook een keer.)