Een nieuw blog


Blog van kinderboekenschrijfster Netty van Kaathoven. Zoek je informatie over een van mijn boeken klik dan rechts op het juiste label en je krijgt de selectie die je zoekt.
Blogs over enkele reizen van me vind je ook door op het juiste label rechts te klikken.
Wil je me ergens over benaderen mail dan naar zjors#casema.nl en vervang daarin de # door een @

zondag 28 juli 2013

Tsjechië 2 - Er kriebelt iets aan mijn teen

Zwemmen


Een goddelijk meer was het en een geweldige ruime camping, daar in de buurt van Třeboň. We besloten er een paar dagen ons kampement op te slaan, met vrij uitzicht op het lege meer. Wat wil een mens nog meer.
Nou, zwemmen natuurlijk met die hitte.
Het meer had de kleur van een vissenkom die een halfjaar niet was ververst. Ondanks dat er  niemand zwom, verzekerde de aardige botenjongen - die vrijwel geen enkele boot verhuurde - me dat het zwemmen in die verdunde erwtensoep volledig veilig was. 'Water green, but safe,' bleef hij maar herhalen. 'And we have douche.' Hij wees naar de douchepaal die volledig werkloos op het verlaten strandje stond.
Ik piekerde me suf waarom het gigantische meer toch zo groen kon zijn als een tuinvijvertje.
Veel vissen?
Maar waarom zat er dan niemand te vissen? Op eerdere campings die we bezochten overtrof het aantal hengels ruimschoots het aantal campinggasten. Misschien bevatte het meer enkel oneetbare vissen? We zagen wel veel vinnen nipt boven het water uitsteken, nu we wat beter keken. Er zat inderdaad veel vis.
Maar wie laat zich afschrikken door een schooltje vissen als de botenjongen zegt dat het 'absolutely safe' is. Dus ik zwom heerlijk. En nogmaals en nogmaals.
Af en toe streek er iets langs mijn voeten, ondanks dat ik geen onderwaterplanten zag in die soep ging ik ervan uit dat het wieren waren.
In de schemering nam de activiteit toe in het meer. Regelmatig hoorden we vette plonsen van vissen die omhoog sprongen.

 Voedersilo's

 
De volgende dag liep ik met de hond een stuk langs het meer en zag een vrachtwagen een grote voedersilo vullen aan de waterkant. Er begon me iets te dagen.
We hadden gelezen over de vele kweekvijvers rond Třeboň. Ik stelde me er grote betonnen bakken boordevol elkaar verdringende vissen bij voor.
Een eind verderop zag ik een bord waarop een en ander stond uitgelegd.
Kort gezegd kwam het erop neer dat al rond 15-zoveel iemand op het idee kwam in dit moerasgebied grote meren te graven. Dubbel voordeel, met het uitgegraven zand kon de rest van het gebied weer worden opgehoogd. De gigantische meren zijn slechts anderhalve meter diep met een kuil in het midden. Je stopt er kleine kweekkarpertjes in, laat de silo een paar keer per dag flink spuien en in een zekere herfst, als ze groot genoeg zijn, laat je het meer leeglopen en vis je de diepe kuil met netten leeg. Op elk kerstmenu in Tsjechië prijkt karper als delicatesse.
Oke, ik zwom dus in een kweekvijver...
Bij karpers stelde ik me als vissenleek iets voor als een scholletje. Leuk visje om tussen te zwemmen.
Mooi, maar ongevaarlijk, ik nam nog maar eens een duik.

Hersenschudding?


We kregen al wat meer vraagtekens toen we met een kano het hele meer gingen ronden. Dat kostte ons bijna twee uur, het was waarlijk geen klein visvijvertje. Regelmatig spatte het water naast de kano hoog op omdat er een vis een capriool maakte.
Toen we even de kano stillegden om van de stilte op het lege meer te genieten kregen we de schrik van ons leven toen een enorme knal klonk. Alsof we fullspeed door een andere kano werden ge-enterd. Maar er was verder niemand. Het kon dus enkel een karper zijn, die ons wilde verjagen met een zwiep van zijn staart of die zichzelf een hersenschudding bezorgde door ons opzettelijk aan te varen.
Er begon me iets te dagen over de omvang van een volwassen karper.
Later in het stadje zag ik in een fontein wat karpers zwemmen. Oef, had ik daar tussen gelegen in het water? Die zagen er best groot en vooral in mijn fantasie moordlustig uit.

Avonturenreis


Pas thuis - ik was wifiloos op vakantie - ging ik de beestjes eens Googlen.
Oeps, een volwassen exemplaar kan zo'n 1,20 meter worden en 30 kilo wegen. Hoewel er ook eentje is gevangen ooit van 45 kilo.
Nou ja, laten we hier even uitgaan van nog niet volgroeide exemplaren (behalve die enkeling die ontsnapte bij de laatste herfstvangst) dan kom ik in mijn gedachten toch uit op visjes waartussen ik me liever niet drie keer per dag ga baden.
En oeps, welk gevaar had mijn kleine Zjors van net zes kilo niet gelopen toen hij telkens de tennisbal uit het meer viste?
Met terugwerkende kracht werd mijn rustige vakantietripje toch ineens een heuse avonturenreis.
Dat is dus wat Google met je doet...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten