Turkije 5 - Down to earth!

Om spectaculair te kunnen landen, gaf de piloot nog maar eens gas bij. Vanaf grote hoogte doken we vervolgens richting akkers. We kregen opdracht om camera's en brillen op te bergen en in de landingshouding in de mand te gaan hangen.
Gehurkt, hangend aan de lussen, zaten we als sardientjes klem in de overvolle mand. Er kon niet veel gebeuren.

Zonder bril en onder de rand van de mand zag ik erg weinig, maar ik hoorde de mand zoveel te beter schuren door de takken van een fruitboom. Takken vlogen om ons heen terwijl de ballon de mand meesleurde. Daar zou de boer niet blij mee zijn!
Rakelings gingen we over de elektriciteitskabels en toen smakte de mand met een schok op de grond. Gelukkig werden we nog een stuk meegesleurd, anders hadden we moeten uitstappen in een afgrond. Vrij lastig.
Langzaam maar zeker tuimelde de mand om. Om te voorkomen dat degene voor mij op mij zou vallen, maakte ik me zo smal mogelijk. Te smal dus.
Mijn eigen elleboog drukte zodanig in de zijkant van mijn ribbenkast dat ik subiet een stuk of wat ribben kneusde.
De adem werd me ontnomen, door mijn ribben of door de schrik van het omtuimelen?
Maar daar waren ze alweer, de zwaargewichten. Ze sprongen op en klampten zich vast aan de zijkant van de mand, waardoor die weer keurig recht kwam staan.

Nu uitstappen dus. Omhoog klauteren via de gaten in de zijkant ging prima. Maar daar zat ik dan boven op de rand. Nu moest ik me charmant en elegant om zien te draaien om langs de andere kant omlaag te klimmen. Maar mijn ribben schreeuwden: niet meer bewegen! Heel stil hier voor eeuwig blijven zitten en genieten van het landschap!
Ik twijfelde een seconde. Kon ik me misschien zo langzaam omlaag laten zakken?
Een seconde te lang dus.
Voor ik het in de gaten had legde een van de zwaargewichten mijn arm om zijn nek, zijn ene arm schoof hij onder mijn knieën, zijn andere achter mijn rug en zo droeg hij mijn 85 kilo's keurig een eindje van de ballon vandaan en daar zette hij me, charmant en elegant het mag gezegd worden, bibberend op de grond.

Ik kreeg champagne (zonder alcohol) en een diploma (op naam van Nekky van Kaakhoven) en ik was voortaan een volleerd ballonvaarder!! Jeuh! Dat had ik toch maar mooi gefixt!

Nu, een week later, doet het ademen nog steeds zeer, maar binnen twee tot zes weken zal dat over zijn, is me beloofd. Zo werd het toch nog een adembenemende ervaring!

(Klik op een foto voor een vergroting)