Vaak zag ik een monnik op een veldbedje liggen appen op zijn telefoon in een tempel. Een soort oppasser die daar leeft en werkt. Zodat niemand er met Buddha vandoor gaat en alleen maar doneert en niet haalt.
De gang in de ochtend met de rinkelende bellen is inmiddels meer een toeristische attractie geworden, vergelijkbaar met onze tulpen.
De monniken in de tempels, die de toeristen zegenen en armbandjes omdoen (ook de vrouwen, terwijl ze die eigenlijk niet mogen aanraken) leken eerlijk gezegd meer op wandelende collectebussen dan toegewijde volgelingen van Buddha. Big business wat daar aan geld binnenkwam in korte tijd. Nou ja, de prachtige tempels kosten natuurlijk ook wat meer dan een grijpstuiver.
Later sprak ik wat mannen die monnik zijn geweest. Heel veel mannen zijn monnik geweest, begreep ik. Monnik word je soms namelijk niet uit roeping maar uit noodzaak.
Man 1 was monnik geworden toen hij zijn ouders verloor op vijftienjarige leeftijd. Hij kon nog niet voor zichzelf zorgen en dus werd hij monnik. Twee maal daags eten (in de ochtend en rond lunchtijd, daarna niet meer) en kans om te studeren. Toen hij oud genoeg was legde hij zijn oranje kleed weer af.
Man 2 was 1 dag monnik geweest. Dat kon ook. In bepaalde families was het not done om geen monnik te worden, maar het kon ook voor 1 dag of voor drie weken, de tijd bepaal je zelf. En dan is je eer gered.
Man 3 werd een paar jaar monnik omdat er thuis niets meer te eten was. Verder deed hij niets op de monnikenschool, studeren in ieder geval niet.
Man 4, een paar dagen onze gids, daar had ik diep respect voor. Als kind, oudste zoon van een gezin, liep hij iedere dag twee en een half uur naar school en ook weer terug. Om te leren en omdat hij daar een maaltijd kreeg. De meeste van zijn dorpsgenoten haakten al snel af, hij zette dapper door. Vastbesloten later geld te verdienen voor het grote gezin in het afgelegen dorp. Hij volgde de basisschool en het voortgezet onderwijs. Om te studeren moest hij of monnik worden of veel geld betalen voor een particuliere school. Dat geld was er niet. Dus werd hij vijf jaar monnik, tot hij vloeiend Engels sprak. En dat sprak hij dus perfect, in tegenstelling tot de meeste van zijn collega's die echt niet te verstaan waren. Bovendien vertelde hij ons veel verhalen over zijn leven, zijn vrienden, zijn dorp. Over zijn vriend die de ene dag blij op Facebook een foto plaatste van zijn net geboren zoon. In een kliniek. En de volgende dag een overlijdensbericht van zijn vrouw, de bloedingen stopten niet en er was geen geld voor een echt goed ziekenhuis. Over de jongens uit zijn dorp die niet naar school waren gegaan. Die op vijftienjarige leeftijd een meisje uit het dorp kozen, trouwden, kinderen kregen, veel kinderen, en rijst plantten en oogsten. Elk jaar weer. Die nooit buiten het dorp kwamen en niets van de wereld begrepen. Waar hij geen aansluiting meer bij vond.
Elk jaar in de zomer, als het toerisme stilligt vanwege de hitte, gaat hij naar zijn dorp om zijn ouders te helpen met de oogst. Soms neemt hij daarna een jongen, waar hij echt in gelooft, mee naar de stad om te proberen daar een bestaan voor hem te regelen. Ondertussen is zijn familie voor een groot deel afhankelijk van zijn inkomen als gids. Drie euro per dag verdient hij. Zijn tijd als monnik vond hij zwaar. Geen drank, geen meisjes, niet roken, hele dagen studeren. Maar het leek hem beter om pubers in hun opstandige jaren in een tempel op te sluiten dan om ze hun eigen gang te laten gaan zoals in het Westen, met alle wilde daden als gevolg. En ik kon hem daar alleen maar gelijk in geven. Misschien zou onze maatschappij er heel anders uitzien als we die jonge testosteronbommetjes een paar jaar devoot in een tempel zouden laten leven tot hun wilde jaren voorbij zijn.
Ki was een van de mensen die ik in mijn hart sloot. Hij maakte echt contact, iedereen in de groep had moeite om hem weer te laten gaan. Afscheid nemen, nog een keer afscheid nemen, nog wat geld toestoppen, uiteindelijk werd hij blozend door alle dames gezoend, hij was een van ons geworden. Hij was geen voorbijganger, hij was een aantal dagen onze hoeder.
Zo had ieder zijn eigen legitieme reden om monnik te worden. De mannen die het echt uit roeping doen blijven ook monnik voor het leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten