De ramsj een ramp?

Vroeg of laat krijgen veel schrijvers ermee te maken. De uitgever stuurt een mail (of als ze moedig zijn bellen ze) dat de verkoop van een boek toch niet doorloopt zoals ze verwacht hadden en dat ze 'helaas, heel vervelend, wilden het echt ook liever anders' hebben moeten besluiten je boek te gaan verramsjen (voor de niet-schrijvers: dumpen tegen een belachelijke prijs).
Rond deze tijd van het jaar lopen we 'extra risico' want de cijfers over het vorig jaar zijn net bekend, de royalty's vielen wellicht al wat tegen en nu gaat het boek dus helemaal van de markt.

Toen het mij overkwam met mijn twee boeken van Tess en Tim (waarover ik überhaupt verbaasd was dat er nog wat van zijn verkocht, want op elke beurs waar ik kwam was de uitgever ze 'vergeten mee te nemen') was ik even ook in shock.
Ik had dus gefaald, mijn boeken waren niet leuk genoeg om er 2500 van te verkopen, terwijl ik zo mijn best had gedaan. Laat staan dat er een herdruk zou komen. Ik schreef bagger, niemand hield van mijn boeken, en ook niemand hield van mij! (Denk een plaatje van uit mijn hoofd spattende tranen!)

Maar al snel kwam het besef dat de uitgever de illustraties nooit had zien zitten (want niet oubollig genoeg) en de boeken in een hoekje had weggemoffeld. Geen wonder dus.
Bovendien verramsjten ze de helft van hun fonds, want het ging slecht, heel slecht. (Nog geen jaar later ging de hele uitgever over de kop en werden alle boeken afgevoerd.)

Toen ik van de schrik bekomen was, besloot ik de boeken zelf grotendeels op te kopen, zo'n 400 exemplaren. Voor 1 euro per stuk, hardcovers, in kleur op elke pagina geïllustreerd, daar moest wel iets voor te vinden zijn.

Verschillende boekhandels in de buurt namen met veel plezier stapels van me over en verkochten die voor een paar euro als leuke hebbedingetjes.
Ineens regende het verzoeken om informatie in mijn mailbox van kinderen die er hun boekbespreking over gingen houden. Ik werd zowaar ineens beroemd.

Een jongetje uit de buurt dat van zijn moeder nooit naar kinderfeestjes mocht omdat ze geen cadeautjes konden betalen, kreeg er tien van me en kon een halfjaar naar feestjes. Wij allebei gelukkig.

Op wat markten verkocht ik er zelf een bulk, waardoor de aanschafprijs er razendsnel uit was.

Al mijn familieleden en vrienden vroegen herhaaldelijk of ik nog van die mooie goedkope boekjes had en ze werden als presentje verscheept naar Australië, Canada, Hongarije en weet ik waar. Zo internationaal was ik nog nooit gegaan. Vaak gingen ze naar kinderen van Nederlandse ouders die daar woonden en geen Nederlandse les kregen (het waren boekjes voor startende lezers).

Zo hield iedereen om me heen (en ik nog het meest) zich ineens bezig met die boekjes en het was leuk! Eindelijk had ik weer contact met het product dat ik ooit maakte, ik zag waar het heenging, wie het las, ik werd er zowaar gelukkig van. De boeken waren bevrijd uit de loods waar ze hadden liggen verstoffen.
En ik verdiende er veel en veel meer aan dan ik bij de uitgever (35 cent per boekje) ooit had kunnen verdienen. Kassa!

Als ik er goed over nadenk, ben ik blij dat er regelmatig een aantal titels uit de markt worden gehaald. Laten we wel wezen, de Nederlandse kinderboekenmarkt is overvol en het gros van de boeken (ook die van mij) haalt het absolute topniveau niet. Er zit een gigantische 'middenmoot' van boeken die echt leuk, lief, mooi, spannend of boeiend zijn, maar die zo vervangbaar zijn door een leuk, lief, mooi, spannend of boeiend boek van een collega. Laten we daar niet moeilijk over doen.
Liever heb ik dat er dan af en toe boeken die niet echt meer lopen verramsjt worden dan dat ik te horen krijg: leuk nieuw boek heb je geschreven, maar de winkels liggen al te vol. Ook als dat boeken van mezelf zouden zijn die zouden verdwijnen. Kan ik leuk mijn koopmansgeest weer eens aanpreken.

Laten we eerlijk zijn tegenover onze eigen boeken: de meeste titels hebben geen eeuwigheidswaarde. Ook al zouden we dat nog zo graag willen.