Jordanië 10/ Een Bedoeïenenvinexwijk

Daar zouden we het gaan beleven: een heuse dag en nacht in een Bedoeïenentent! In Tunesië en in Marokko had ik al eens geslapen in een authentieke tent in de woestijn, tussen de eindeloze zandduinen en de twinkelende sterrenhemels, in the middle of nowhere. Dus daar verheugde ik me op!

Maar deze 'tent' in de Wadi Rum bleek een hele camping te zijn aan de voet van een prachtige rotshelling, een soort Bedoeïenpretpark aan een weg waar je 's avonds als je naar de sterren wilde gaan kijken van je sokken werd gereden. Met gsm-ontvangst, dus je kon de thuisblijvers meteen stoer sms-en: 'Waar ik nu toch weer zit!'

We sliepen in vast niet authentieke rijtjestenten (klik op de foto voor een vergroting) met om ons heen tentencafeetjes en tent-eetzalen, kampvuur en schooierige poezen.
Naast ons kampement lagen nog meer van deze toeristenoorden als buitenwijkje van een woestijndorpje met blokkendooshuizen, dus het werd daarmee een soort van Bedoeïenenvinexwijkje.

Om het een primitieve beleving mee te geven hadden we besmeurde lakens en vieze dekens op onze stalen bedjes (geen matrasjes op de grond), veel troep en stof onder de bedden en kapotte wc-potten met afgebroken bril. Uit de douche - ja, mensen, echte douches in de woestijn! - kwam alleen maar koud water. Dat water is daar een heus probleem, dat kan ik me voorstellen. Het moet worden aangevoerd met tankwagens. Maar warm water is dan weer makkelijk. Leg je watertank in de zon en je doucht warm of lauw.
Een keer de lakens wassen leek me ook geen probleem. Je kunt er zo achter een van de tenten een wasmachine laten draaien en anders breng je de was naar het naburige dorpje. Verdienen die mensen ook nog een grijpstuiver aan de toeristen. Hoge elektriciteitsmasten ontsierden de woestijn, dus een gesponsorde wasmachine moest haalbaar zijn, dacht ik commercieel. Ergens een mooi verlicht bord langs de woestijnweg: Uw schone lakens worden mede mogelijk gemaakt door Fox-reizen!
Gelukkig hadden we van de reisorganisatie de opdracht gekregen om zelf lakens en een sloop mee te nemen. En een zaklamp, om 's nachts de lange tocht naar de wc's te kunnen maken. Het licht ging namelijk om een uur of elf uit.

De aanblik van ons kampement, toen we in de schemering terugkwamen van onze woestijncross was eerlijk waar feeëriek te noemen. En gezellig bleef het nog lang op onze 'camping' met de waterpijpen, de mierzoete thee en de flessen (halfbevroren!) water in de aanslag. En de meegesmokkelde alcohol, want we blijven natuurlijk verwende westerlingen.




De mannen die ons 's avonds vermaakten met live muziek en laptopdisco waren dan wel weer smetteloos gekleed. Hoe ze het voor elkaar krijgen om in dat stof hun jurk de hele dag wit te houden is me een raadsel. Misschien lopen ze overdag in een joggingbroek en T-shirt en verkleden ze zich 's avonds fluks voor de toeristen. Eerlijk is eerlijk, de zangeresjes die ons in Nederland met hun gekweel vermaken lopen ook niet de hele dag op hakken van 11 centimeter en een glitterjurkje.

De volgende avond, toen we stinkend en bestoft incheckten in ons tigsterrenhotel Double Tree by Hilton in Aqaba, met de misplaatste kameel voor de deur en zijn tig beveiligers en bagagescans, bedacht ik dat ik me in de tenten als een soort zwerver toch beter op mijn plaats voelde.