Een nieuw blog


Blog van kinderboekenschrijfster Netty van Kaathoven. Zoek je informatie over een van mijn boeken klik dan rechts op het juiste label en je krijgt de selectie die je zoekt.
Blogs over enkele reizen van me vind je ook door op het juiste label rechts te klikken.
Wil je me ergens over benaderen mail dan naar zjors#casema.nl en vervang daarin de # door een @

zaterdag 10 november 2012

Jordanië 11/ En de zon scheen op haar bolletje...

Terwijl ik hier nu verlang naar een straaltje zon, denk ik terug aan de (bijna) altijd aanwezige zonnestralen in Jordanië. Maar daar heb je weer een ander probleem: je wilt soms even echt geen zon meer op je bolletje.
Dan kun je dus 'schuilen' op een schaduwplekje, zoals deze mannen. Een on-Hollands tafereel. (Klik op de foto's voor een vergroting)


Of je koopt een parasolletje in Aqaba, ook vrolijk, nietwaar.




Ik besloot een pet met klep te gaan kopen, om mijn ogen rust te geven. De dag daarvoor was in de woestijn mijn zonneklep afgewaaid tijdens de race van onze chauffeurs, die HEUL hard ging. Ik zag hem verdwijnen in een grote zandwolk en daarna overreden worden door de laatste pick-up. Arme klep. En vandaag zouden we de hele dag op het water zitten in de Rode Zee. Zon-alarm dus.
Terwijl mijn groepsgenoten aan hun gifgroene drankje lemmon-mint (een landelijke lekkernij) zaten, dook ik een belendend souvenirwinkeltje in. De dommelende oude man voor de winkel spoedde zich naar binnen om de lampen aan te doen voor me. 'Where 're you from?' volgde er uiteraard.
'From Holland.'
Daar werd hij helemaal enthousiast van: 'Forget business, let's talk!'
Dat deden we dan maar.
Of ik hem niet kende, want hij - Rafek Alwhi - speelde mee als stand in voor Omar Sharif in Lawrence of Arabia.
Nee, ik kende hem niet. En de film heb ik ook nog nooit gezien.
Maar hij was zo op zoek naar bevestiging dat me toch ineens iets ging dagen en was hij niet ook... Ik keek hem verwachtingsvol aan.
Jawel jawel, inderdaad, hij was naar Nederland geweest om de film te promoten. Daar kwam zijn fotoboek tevoorschijn, met ook de bewijsvoerende krantenartikelen.
Mooi, mooi, mooi, prijsde ik hem.
We praatten verder en ik werd inmiddels behandeld als de koningin van Nederland. Omdat ik hem kende!
Nog wat minuten later voelde ik me al koningin Noor van Jordanië, zo'n geweldige vrouw als ik was!
Mijn naam moest ik op een beduimelde ansichtkaart schrijven en daar zette hij zijn handtekening onder. Die wilde ik toch wel graag? Die handtekening?
O, ja, natuurlijk!! Wat was ik blij!

Ik kocht nog een lelijke (mooie had hij niet) pet voor 3 dinar (ongeveer 3 euro), vergat af te dingen en kreeg er daarom een armband bij cadeau.
Toen ik de winkel met hem samen verliet (ik om mij naar de groep te spoeden, hij om op de stoep verder te gaan zitten dommelen) en hem met een ferme handdruk wilde bedanken voor het prettige gesprek en de fijne zaken die we gedaan hadden, weigerde hij mij een hand te geven. Ik begreep toch wel dat hij vanuit zijn geloof vrouwen niet kon aanraken?
Nee, eerlijk gezegd begreep ik dat niet en ik donderde zo van mij koninklijke wolk weer de warme stoep van Aqaba op.
Op internet zag ik later dat hij al jarenlang dit soort verhalen vertelt tegen Nederlanders en met hen op de foto gaat.

De lelijke pet gaf ik op de laatste vakantiedag cadeau aan een dolgelukkig jongetje.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten