Jordanië 14/ De dieren van Petra

Hoogtepunt van een bezoek aan Jordanië is natuurlijk de oude stad Petra. Om die te mogen bezoeken betaal je eerst 50 dinar (omgerekend bijna 60 euro). Ik heb op internet gelezen dat ze die prijs de komende jaren langzaam willen opvoeren naar 90 dinar. Tel uit je winst!
Maar voor die prijs krijg je er wel een ritje te paard bij. Gratis, zegt men, maar de eigenaar van het paard zal je graag een fooi aftroggelen.
Er 'werken' meer dan 350 paarden in Petra. De eigenaars zijn allemaal (nazaten van de) oorspronkelijke bewoners (Bdoul/Bedoeïenen) die de stad Petra gedwongen hebben moeten verlaten om het toerisme te ontwikkelen en nu in een betondorp boven aan de helling wonen. Als genoegdoening daarvoor mogen zij nu als enigen daar werken met de toeristen. Volgens een van de mannen die ik sprak verdient het erg goed. De inkomsten van de toegangsprijzen worden voor een deel verdeeld onder de paardeneigenaren. De paarden krijgen om de paar uur rust.

Je kunt je inschrijven om je paard een koets te laten trekken, daarmee verdien je meer. Om de paar maanden wisselen ze die paarden en bovendien worden ze per dag ook na een paar uur afgewisseld. Een koets trekken over dat hobbelige terrein naar de ingang van de stad is erg zwaar namelijk.
Als toerist kun je maar beter meteen op de kreten van de koetsiers reageren door in een zijkloof te stappen, ze rijden je anders zo over je tenen in de smalle kloof die de toegangsweg naar de stad vormt.

De paarden zagen er zonder uitzondering goed uit, vond ik. Dat was in Aqaba wel anders, waar we later door de drukke stad paarden met potsierlijke koetsen inclusief gettoblasters door het waanzinnige verkeer zagen jakkeren. Die waren zonder uitzondering broodmager en vielen zowat van hun hoeven van vermoeidheid!
Maar niet deze paarden. Het enige wat me niet beviel was dat de eigenaars na het wegbrengen van hun vrachtje op de dieren kwamen terugjakkeren als werden ze door leeuwen op de hielen gezeten. Later begreep ik dat paardenraces voor Jordaniërs zijn als voetbal voor de westerling. Zo kon men gedurende het werk nog wat oefenen voor de races.

Op het eerste grote plein in de stad ontstond vanzelf een soort 'busoverstapstation'. De paarden stoppen daar, wil je verder gedragen worden door de stad dan zul je een nog gevaarlijker ezel of dromedaris moeten huren.
Onze gids raadde ons het gebruik van de paardjes en ezels af. Er schijnt namelijk nogal eens iemand van een weerbarstig dier af te kieperen, wat geen pretje is op de smalle richels in rotsachtig terrein.
Ik kon me daar van alles bij voorstellen en hoewel ik graag paardrijd, heb ik toch maar mijn eigen benen gebruikt.
(Klik op een foto voor een vergroting)