Jordanië 4/ Be my friend

Waar je ook komt in Jordanië, overal zul je worden uitgenodigd voor een glaasje thee. Nu zijn het doorgaans maar kleine glaasjes en dorst heb je altijd met die gloeiende zon, dus is de aangeboden thee zeer gewenst. Vaak gaat de uitnodiging gepaard met een weids armgebaar naar geïmproviseerde zitplaatsen en de uitspraak: 'Be my friend'. Thee verbroedert, in tegenstelling tot alcohol die vaak alleen maar tot agressie leidt. Dat drinken ze daar dan ook niet (in het openbaar).
Overal waar je kijkt, op richeltjes, op geïmproviseerde tafeltjes, op de grond, zie je dit soort tafereeltjes. Een theepot, knus met zijn glaasjes om zich heen als een grote gezellige theefamilie.

Hier zijn we op de thee gevraagd door een Bedoeïenenvrouw die haar tent heeft geplaatst naast een aanlooproute naar een eeuwenoud dorpje, dat soms door toeristen wordt bezocht. Waarschijnlijk hoopt ze dat een van ons na de thee een van haar kettingen of armbanden koopt, die zij, zoals iedereen daar, op een tafeltje als handelswaar heeft uitgestald. Let vooral ook op het lege krukje (klik op de foto voor een vergroting). Een ijzeren geraamte dat ze zigzaggend van een stevig touw heeft voorzien, waarna je er weer op kunt zitten. Daar wordt recycling serieus genomen!

Hier zijn we opnieuw in een Bedoeïenentent, in de woestijn van Wadi Rum (daarover in een later bericht meer). Tussen een paar stenen in de tent liggen gloeiende kooltjes waarop een keteltje wordt geplaatst met flessenwater gevuld. In no time heb je kokend water. In de woestijn heeft men een heerlijke eigen thee, ware het niet dat ze er tig scheppen suiker in gooien, waardoor het brouwsel bijna ondrinkbaar wordt voor iemand die vrijwel nooit suiker gebruikt, zoals ik.
In de roze teil achterin worden de glaasjes gespoeld voor de volgende toeristen, er staat zelfs heel modern een afdruiprek naast. De warme wind doet het droogwerk.
Ook hier na afloop een blik op de verkooptafel. Heel slim smeerde een handelsman in de dop van 11 jaar oud een heerlijk geurtje op onze polsen: amber. Ik kocht het meteen, maar zie nu pas op internet dat het 'een wasachtig product uit het darmstelsel van potvissen' is. Dat klinkt toch een beetje jakkie, al ruikt het heerlijk.

Even later zetten de chauffeurs van onze gammele woestijnauto's voor ons nog een potje thee, terwijl wij op een hoge rots geklommen de zonsondergang bewonderden. Ze waren daarvoor al een keer gestopt om met wat woeste bewegingen wat droge struikjes uit het woestijnzand te rukken en die tussen ons in in de laadbak te gooien. 'Alvast om straks kerststukjes te maken', suggereerde een van onze groepsgenoten. De rest dacht dat het misschien bewijsstukken waren voor hun vrouwen om te laten zien dat ze echt vier uur lang met toeristen in de woestijn hadden rondgecrosst.
Maar nee. Men neme een zootje takjes, een beetje vuur, een zwartgeblakerd keteltje erop en binnen een minuut of wat heb je heerlijke thee voor 19 personen. Daar sta ik in mijn keuken toch minstens een halfuurtje voor te ploeteren. Voor het eerst kregen we thee in plastic bekertjes, wat verstandig was, gezien de rijstijl van de jongens. Op zo'n rit kun je beter geen glaswerk meenemen. Gelukkig werden de bekers na afloop verzameld. In Jordanië vind je namelijk overal langs de weg grote hoeveelheden weggegooid plastic. Het enige afval dat niet opgegeten wordt door de magere geitjes en schapen.