Au!

(Dit is een overgezet bericht van mijn oude blog)

Duwend, trekkend en gillend zochten alle kinderen een plaatsje op de lage bankjes in het gymlokaal dat de school voor mijn gastles had gereserveerd. Zo te rekenen zouden alle kinderen makkelijk op de geplaatste bankjes moeten kunnen zitten, maar als iemand niet echt gewild is in de klas kan het opeens gebeuren dat de andere kinderen een slagje breder worden dan verwacht. Zo kwam het overduidelijke onpopulaire jongetje van de klas op een te klein hoekje van de bank terecht en kukelde er uiteraard bij de eerste de beste elleboogbeweging van zijn buurvrouw vanaf. De leerkracht loste dat op door hem in het midden te zetten. Ineens was er zoveel plek dat er zelfs links en rechts van hem een streep ruimte overbleef. Au!

Het was voor mij pijnlijk om te zien, waarschijnlijk nog pijnlijker voor hem om te beleven.

'Wie heeft er ooit een boek van mij gelezen?' vroeg ik als binnenkomer. Geen vingers. Ja, toch, aarzelend stak het jongetje zijn vinger op. 'Ik wel, hoor. Een heel mooi boek!'

'En welk boek was dat dan?'

Zonder blikken of blozen: 'Dat over Geronimo Stilton.'

Voldoende reden voor de klasgenoten om schaterend van hun bankjes te vallen. De jongen kleurde dieprood.

Geduldig legde ik de jongen uit dat niet ik de schrijver was van de Geronimo Stiltonreeks, al zou ik wel wensen dat ik het verzonnen had. Hij keek me aan met een blik alsof ik de zoveelste pestkop was die hem dwars wilde zitten. Hij zon op wraak, dat was van zijn gezicht af te lezen. En een paar vragen later kwam die wraak. Hij wiebelde al een tijdje met zijn arm in de lucht en stelde toen zijn vraag: 'Maar als u niet die boeken van Geronimo heeft geschreven, hebt u dan wel eens een prijs gewonnen?'
Nee dus!
Au!