Doet ze anders nooit!

(Dit is een opnieuw geplaatste tekst van mijn oude blog)

Voor de fans die zich afvragen hoe het nu met lucky/unlucky Loeky gaat: het gaat fantastisch! Hij heeft genoten van twee weken Oerolkamperen op Terschelling (lekker veel konijnenholen om in te snuffelen, staart nog net buiten) en hij leeft helemaal op van zijn leverdieet. Nu hij mij wat langer kent wordt zijn houding ook anders. De eerste weken deed hij alleen dingen waar ik blij van werd, in het kader van de actie: Please, houd van mij, baasje! Inmiddels weet hij dat ik om hem geef, dus is de tijd aangebroken om te onderzoeken waar de grenzen liggen als hij zich lekker honds gedraagt.

Vandaag greep hij zijn kans tijdens een wandeling. Hij rolde eens lekker door het gras, dat doet hij vaak en graag. Maar deze keer lag hij (en niet per ongeluk) midden in een flats! Jakkie, iegh, getver, bleh, wat een stank en wat een smerigheid. Trots kwam hij naast me staan: Hoe vind je me zo? Zijn stompstaartje en oren gingen plat, toen hem duidelijk werd dat ik hiervan niet ging juichen.

Mee in de auto zo, was geen optie, dus ik verzon een plan. Een eindje terug lag een vrij recente schone paddenpoel. Ik kon mijn schoenen uitdoen, mijn broek tot boven de knieën opstropen en zo met weerbarstige Loeky die niet van zwemmen houdt, in de poel gaan. Daar zou ik hem, met twee poepzakjes als washandje, kunnen wassen.

De kant van de poel oogde mooi zanderig, zoals het hele natuurgebied hier. Wat ik me niet realiseerde was dat je nooit in een zandkuil een poel aan kunt leggen. Dat water sijpelt uiteraard weg.

Bij mijn tweede stap in de poel ging het mis, ik glibberde genadeloos onderuit op de kleibodem. Bats op mijn billen! Daar zat ik spartelend in een vijver, mijn kersverse paarse Oerolbroek helemaal onder de blub. In een poging charmant op te staan, gleed ik nog verder weg. De enige mogelijkheid om, zonder ook mijn bovendeel nog onder water te zien verdwijnen, uit de poel te komen was kruipen op handen en knieën voor een beetje houvast. Maar eerst maar eens de hond poepvrij zien te krijgen, ik zat er nu toch. Kom braaf, Loeky!

Over het belendende fietspad naderde een echtpaar: zelfde fiets, zelfde joggingpak, zelfde fietstas met daarin ongetwijfeld zelfde regenjas vanwege de dreigende wolken.

'Is da nie die schrijfster, die van de week in de krant stond?'
'Volgens mij wel, ja. Wa zou die daor nou doen in de plomp?'
'Ge wit het nooit, me da soort minsen.'
Hoofdschuddend fietsten ze door.