Diep, diep ontroerd...

Een flink aantal jaren geleden vertelde mijn vader me een verhaal dat me diep raakte. Niet alleen de inhoud van zijn verhaal trof me, maar ook het feit dat hij 50 jaar met een 'soort van geheim' had rondgelopen. We keken naar een programma op tv over moeders die eisten dat hun kindjes, die toen ze overleden niet gedoopt waren, herbegraven zouden worden op het kerkhof.
Mijn vader vertelde mij over de respectloosheid waarmee er was omgegaan met een kindje dat hij voor buren naar het kerkhof had gebracht. Ik schreef er een verhaal over, het is hier te lezen.

Ik zond het in naar een literaire wedstrijd in Zwolle en won er een tweede prijs mee. Een oudere acteur las het verhaal voor en het bleek enkele mensen tot tranen te beroeren. Zodat ik zelf ook weer tranen in de ogen kreeg, het leek wel of ik het mijn vader opnieuw hoorde vertellen. Na afloop klampten mensen me aan die iets soortgelijks hadden meegemaakt en dat diep weggestopt hadden. Oude wonden gingen schrijnen.

Het verhaal lag in een virtuele la en hield me bezig tot ik de vraag kreeg een bijdrage te leveren voor de (vandaag verschenen) bundel Schijndel vol verhalen.
Dit verhaal speelde zich af in Schijndel, dus ik zond het in. Het verhaal verdiende een plek in een boek en vooral veel lezers.

Eerlijk gezegd was ik huiverachtig voor de illustratie die er bij mijn verhaal zou worden gemaakt. Ik had daar niets over te zeggen en geen inzage in. Ik kon me een dramatische illustratie voorstellen, van mijn vader fietsend in de regen met een doos achterop. Of de doos achtergelaten achter de zerk. Ik hoopte dat het niet waar was. Het naamloze kindje zou daardoor nog doder worden.

Diep, diep ontroerd was ik dan ook toen ik de illustratie zag die Linda Rampen bij het verhaal had gemaakt. Eindelijk kreeg het kindje een eerbetoon dat het verdient. Het kindje is opnieuw begraven, in een verhalenbundel, met een prachtige illustratie als 'grafsteen'.
Een monumentje voor ieder onbekend en oneervol begraven kindje.
Het kindje heeft rust, het verhaal laat me los.

Bedankt Linda!