Een nieuw blog


Blog van kinderboekenschrijfster Netty van Kaathoven. Zoek je informatie over een van mijn boeken klik dan rechts op het juiste label en je krijgt de selectie die je zoekt.
Blogs over enkele reizen van me vind je ook door op het juiste label rechts te klikken.
Wil je me ergens over benaderen mail dan naar zjors#casema.nl en vervang daarin de # door een @

vrijdag 27 januari 2012

AVI-tips 3

Als je een AVI-boek gaat schrijven, bedenk dan voor je begint hoe je je onderwerp kunt laten aansluiten bij het leesniveau. Kies een onderwerp en schrijf daarvan alle kernwoorden op. Woorden die je in ieder geval zou willen of moeten gebruiken om het een boeiend verhaal te laten zijn. Ik zag eens iemand struikelen in een verhaal waarin zij haar hoofdpersoon met een brandweerwagen mee wilde laten gaan naar een uitslaande brand die was veroorzaakt door zijn vriendjes. Het was een makkelijklezenboek, bedoeld voor negenjarigen. Een spannend item, maar helaas kon zij in E3 niet echt uit de voeten met woorden als 'brandweerman, brandweerwagen, uitslaande, ladderwagen en kazerne'. En die woorden zijn ook niet goed te vervangen door een korter woord dat hetzelfde uitdrukt. Beter dus om een ander onderwerp te kiezen in dit geval.
Mocht je juist een hoog AVI-niveau moeten schrijven - en geloof me, vanaf niveau M7 wordt het echt ingewikkeld om nog een leesbaar verhaal te produceren - kies dan liefst voor een onderwerp met moeilijke of lange woorden. Deze brand bijvoorbeeld met zijn 'allesvernietigende' vlammen. Dan hoef je de rest van de zin niet zo ingewikkeld meer te maken. Dus geen verhaal over een hond en een kat, maar een over een Yorkshire terriër en een Amerikaanse stompstaartkat (heus die bestaat). Geen verhaal over een doorsnee auto, maar over een Lamborghini. En laat je verhaal zich niet afspelen op zondag, maar op een donderdagochtend. Dat is een lekker lang woord dat niet algemeen is. Telt dus lekker mee.
Kortom: stel vooraf een lijstje op met kernwoorden en controleer of ze passen bij je leesniveau.

Iemand die dat trouwens prima begrepen heeft is Monique Berndes, die de AVI-cursus van Schrijven Online bij me volgde. Het afgebeelde plaatje is van haar M4-boek Luna en de kikker dat binnenkort verschijnt bij uitgeverij De Vier Windstreken.

donderdag 26 januari 2012

Juffrouw Stekelhaar

















Juffrouw Stekelhaar

Ik had nog nooit zo’n rare juf
als Juffrouw Stekelhaar.
Tot tien uur lijkt ze heel normaal,
daarna wordt ze toch raar!

Dan staat ze druk te jumpen
en rappen voor de klas.
En doet ze vaak een kikker na
die buitelt in het gras.

Dan bonst De Duffe Meester,
die van de hoogste klas.
Hij roept: ‘Is het nou klaar?
Als je mijn vrouw toch was!’

Maar juf is van haar eigen
en niet van Meester Bons.
Dat is voor haar dus mazzel
en een beetje ook voor ons.

(Geplaatst in 'Wat praat je'. Uitgeverij De Inktvis)

woensdag 18 januari 2012

Dan kies ik wel een ander boek ...

Een paar keer per week komt er een vraag per mail voor een boekbespreking. Sinds ik veel antwoorden op vragen op mijn website heb gezet, hoef ik zelden meer te beantwoorden wat mijn lievelingskleur is en hoeveel kinderen ik heb.
Meestal zijn het heel aardige en beleefd geformuleerde verzoeken, soms zelfs door de ouders gestuurd omdat de kinderen zelf nog maar net een paar woorden foutloos kunnen typen.

Maar sommige leerkrachten zijn veeleisend, en de kinderen volgen moeiteloos in hun dwingelandij:
'ik moet bij mijn boekbespreek een bieografie doen, dan krijg ik twee punten eksta. wil je me een bieografie sturen van jouw?'
'Nee, helaas, dat wil ik niet. Ik denk dat je die zelf moet maken. Maar stuur me je vragen, dan geef ik antwoord en dan kun je zo zelf een biografie maken.'
'ja sorry, hoor, dat kan niet. het is al voor morgen.'
'Dan heb je nog een middag en een avond. Kom maar met die vragen.'
'ik moet zo naar paardrijden en vanavond zit ik op ballet. dus dat kan niet en nu krijg ik dus een onvoldoende. door jouw!'

In ieder geval schrijft ze 'jouw' consequent fout, denk ik dan. Ik houd wel van consequente meisjes.

Vandaag kreeg ik de volgende mail:
'Ik doe mijn bespreking over help een geheim. kan je me 32 boekenleggers sturen van dat boek? is voor in de klas.'
'Helaas, ik heb geen boekenleggers van dat boek. Ik heb wel hele mooie ansichtkaarten van de covers van andere boeken en gedichtenkaarten. Niet voor de hele klas, maar als je me een adres stuurt dan stuur ik er een stuk of zeven op. Heb je iets om te laten zien bij je bespreking.'
'o, laat dan maar zitten. dan kies ik wel een boek van iemand die wel boekenleggers heeft.'

zaterdag 14 januari 2012

AVI-tips 2

We hebben een mailer! Bianca Mastenbroek vraagt zich in een antwoord op AVI-tips 1 af:
Ik kan wel vinden op welk niveau je trema's mag gebruiken, maar niet wanneer een accent aigu, zoals in het toch wel veelgebruikte woord: één. Ik hoorde van mijn vriendin dat haar zoontje van zes, die echt als een speer leest (E4 en hoger), daar nog wel moeite mee heeft.

Ja, dat kon ik verwachten. Als Bianca een AVI-vraag heeft, moet het wel een moeilijke zijn, want ze is zelf al een bedreven AVI-schrijfster (zie de afbeelding bij deze Tip van haar boek dat binnenkort verschijnt.)
Allereerst het veelgebruikte één . Ik schreef onlangs een paardenboek waarin ik het woord veelvuldig gebruikte (zoals in 'een voor een') dat vakkundig geredigeerd werd, en daarna kwam het woordje één er niet meer in voor. In alle gevallen waarin ik het gebruikte wist de redacteur mij ervan te overtuigen dat ik het foutief gebruikte. Ik denk dan nu ook dat het woord een veel vaker zonder accenten moet dan we denken.

Maar wanneer 'mag' het nou?
Ik maak nog een omtrekkende beweging om te verhullen dat ik het antwoord moeilijk vind. De lijst met tekstkenmerken die AVI-schrijvers van hun uitgever krijgen is niet meer dan een lijst om je naar te richten. Het is geen AVI-wetlijst. Dus er mag best af en toe van afgeweken worden. Ik zie soms dan ook woorden in boekjes met een laag AVI-niveau waarvan ik denk: dat zou ik nog niet doen. Maar die boeken kregen wel het gewenste keurmerk.
Zeker als je het hebt over het aanvankelijk lezen (tot en met niveau M4) vind ik dat je voorzichtig moet zijn met 'smokkelen'. Maar 'wetten' zijn er dus niet.

Maar wat nu te doen met kenmerken die niet in de lijst beschreven zijn? Zoals dit accentteken.
Daar komt het denk ik neer op handelen met 'gezond verstand'.

Bij M5 komt in de zinnen de ' voor, zoals in 's morgens of in pagina's.
Je zou kunnen verdedigen dat vanaf dat niveau lezers er blijkbaar aan moeten wennen dat er soms ineens tekens in je zin staan en dat een teken iets aanvullends zegt over de letter waar het voor of boven staat. Daarmee zou je kunnen verdedigen dat je er ook een accentteken in mag gooien. Eventueel ook in een woord als café, dat als hoogfrequent leenwoord te verdedigen is. (Die mogen al vanaf E4.)
Ik vind dat verdedigbaar, maar zou er zelf wel voorzichtig mee zijn. Ik zou het vermijden waar het niet echt noodzakelijk is. En vaak valt het prima te omzeilen.

Als we naar het zoontje van Bianca's vriendin luisteren en nog eens verder snuffelen in de kenmerken zien we dat het trema zoals in knieën pas vanaf M6 'mag'. Dat is twee leesniveau's hoger. Je zou ook kunnen verdedigen dat een accent op een letter net zo ingewikkeld is als een trema (ook een uitspraakteken) dat je dan ook bij een lager niveau dan M6 niet of spaarzaam zou moeten gebruiken. Vanaf M6 mogen ook de niet-frequente leenwoorden en daarin zien we dat vaker een accent aigu of accent grave (de streepjes op letters naar rechts of naar links) nodig is.
Dus als je het echt 'veilig' wilt doen, vermijd dan de accenten tot niveau M6, zou ik zeggen.

Mocht iemand een andere mening hebben en die kunnen motiveren in een antwoord hieronder, dan stel ik mijn mening met plezier bij :-)
En natuurlijk mogen vragen ook altijd nog.

donderdag 12 januari 2012

AVI-tips-1

Als kinderen leren lezen krijgen ze boeken voorgeschoteld volgens het AVI-systeem. Zo kunnen ze makkelijk boeken kiezen die op hun leesniveau liggen.
Gekscherend noemen schrijvers AVI voluit 'Afkorting Voor Iets', omdat de echte naam' Analyse van Individualiseringsvormen' lastig te onthouden is.
Het schrijven van AVI-boeken is arbeidsintensief en erg leuk als je van puzzelen houdt. Vooral de lage niveaus geven nogal eens problemen omdat heel veel lettercombinaties of woorden met meer lettergrepen nog niet 'mogen'.
Om het schrijven van AVI-teksten onder de knie te krijgen ontwikkelde ik een online cursus voor de Schrijven Online Academie AVI-cursus . Op dit blog zal ik af en toe tips plaatsen voor AVI-schrijvers die het puzzelen makkelijker maken.

Tip 1:
Laat de illustrator het werk doen. Sommige woorden mogen nog niet gebruikt worden, terwijl je er in je verhaal echt niet omheen kunt. Je kunt er dan voor kiezen om uit te (laten) beelden wat je niet mag schrijven. Een mooi voorbeeld zag ik in het boek 'op zoek naar een broer' van Pieter van Oudheusden (tekst) Stijn Claes (beeld). Pieter wilde Guusje achter de computer laten werken. Maar 'computer' mocht als lastig Engels leenwoord niet. Dus tekende Stijn een vader achter de computer en schreef Pieter: 'hoi pap', zegt guusje. 'schuif eens op. nu ben ik.' Waarna Guusje gewoon achter de computer kon worden afgebeeld.

Zelf deed ik iets dergelijks bij mijn boek 'De skoet van oma'. Ik verzon een verhaal over twee kinderen die een staande schemerlamp wilden bevestigen op de scootmobiel van oma. Maar wat te doen met dat lastige woord 'scootmobiel'. Ik noemde het een 'skoet'. Een makkelijk te lezen woord, maar wat moet een kind er zich bij voorstellen? Dus er kwam meteen een tekening bij van een scootmobiel en ook op de cover kwam vanwege de titel met het woord skoet een duidelijke scootmobiel te staan. Daarmee was het woord voor elk kind duidelijk. Stiekem hoop ik ook nog altijd dat het een gangbaar Nederlands woord wordt voor het vreselijke Engelse woord 'scootmobiel'.

Heb je een boeiende vraag over AVI-schrijven dan kun je die ook hier in een reactie achterlaten. Als ik denk dat het antwoord voor meerdere mensen interessant is, schrijf ik er een tip-blogje over. Maar helaas, alleen ik zit in de jury van de beoordeling van de vragen, dus misschien laat ik af en toe een vraagje links liggen. In dat geval moet je misschien gewoon even mijn hele cursus volgen. :-)

woensdag 11 januari 2012

Niet te zielig, niet te topzwaar...

Bijna had Willeke, recensente van de Leestafel, het boek 'Guusjes geheim' niet ter recensie aangevraagd, schrijft ze. Vanwege het onderwerp: seksueel misbruik bij kinderen. Toch ben ik heel blij dat Willeke het wel gelezen heeft en dat ze er zo positief over is. Lees hier de hele recensie: Leestafel
De conclusie van Willeke lees je hier:

Van al het leed wat via kranten en televisie binnen komt kan ik toch altijd het slechts tegen het misbruik van kinderen. Van kinderen moet je afblijven. Punt. Maar de wereld zit helaas anders in elkaar, en juist dáárom is het belangrijk dat er toch dit soort boeken verschijnen. Toegankelijk en informatief tegelijkertijd. En ook nog eens goed van toon, niet te zielig, niet te topzwaar, en met de alsmaar terugkerende boodschap… Wat er ook gebeurd is, het is nóóit jou schuld, en wát er ook gebeurd is, práát erover met iemand die je vertrouwt.
Geen boek wat ik zomaar zonder begeleiding in iedere kinderboekenkast zou zetten, wél een boek wat een aanrader is voor kinderen die zelf of in hun omgeving met misbruik te maken hebben.


En meepraten over het boek of de recensie kun je op de Leestafel hier: Forum leestafel

maandag 9 januari 2012

Mijn boeken in de digibieb

Vorige week kreeg ik een verzoek van een van mijn uitgevers of ik bereid was om een selectie van mijn boeken op te laten nemen in de nieuw op te richten landelijke digitale bieb.
Ik wist weinig van het initiatief en ging eerst maar eens op zoek en rondvragen.

Info over het project vond ik hier: Klik
Het gaat dus om boeken die ‘in the cloud’ blijven. Je kunt ze lezen als je verbinding hebt, maar je kunt ze niet downloaden. Iedereen die een gewoon biebabonnement heeft kan de digi-boeken via de site van de eigen bieb lenen. Onbeperkt en gratis? Dat weet ik niet.

Ik consulteerde Janne Rijkers van de VvL (lid worden van die club als je het nog niet bent! VvL) en overlegde met haar over het principe en over de vergoeding. Ook deed ik verder navraag bij de uitgever over de ins en outs.
Wat ik ervan begrijp is dat men (gesubsidieerd) deze pilot wil starten, liefst samen met de GAU (het verbond van uitgevers). Maar dat er huiver is bij de uitgevers om in te stappen, onder meer omdat men graag zelf de eigen boeken gaat aanbieden. Daarom worden individuele uitgevers nu benaderd om deel te nemen, zodat de digibieb bij de start in ieder geval voldoende content bevat. (Mocht ik het allemaal nog niet goed begrijpen dan lees ik het graag in een reactie op dit blog).

De uitgever (niet de digibieb) biedt mij een vast bedrag per titel voor dit eerste pilotjaar. Dit omdat er wettelijk gezien geen leenvergoeding geldt voor digiboeken, zoals bij papieren boeken wel het geval is. Omdat er nog geen ervaring is met het uitlenen van digiboeken is dat bedrag waarschijnlijk een slag in de lucht.

Ik ben met het voorstel akkoord gegaan ondanks dat nog niet alle zaken voor mij duidelijk zijn – dat kan ook niet, het is een pilotfase - en had daar de volgende redenen voor:

  1. Deze voorgestelde boeken wil ik onder zo veel mogelijk lezers beschikbaar hebben. Het gaat om kinderboeken over seksueel misbruik, homoseksualiteit, internetpesten en jeugdcriminaliteit. Geen boeken die je gezellig op een verjaardagspartijtje cadeau doet, en dus zijn de verkopen niet adembenemend. Zou het gaan om mijn paardenboeken - die als zoete broodjes over de toonbank gaan - dan zou ik er wellicht anders over gedacht hebben. Daar zou deze beschikbaarstelling wellicht de verkopen van papieren boeken flink schaden.
  2. De vergoeding lijkt me zeker redelijk. Per titel per jaar in ieder geval stukken hoger dan de leenvergoeding per papieren titel (van deze boeken).
  3. Ik wil graag dat de biebs deze digitale trein niet missen. Ik steun de gedachte dat zo veel mogelijk boeken voor zo veel mogelijk mensen beschikbaar zijn tegen een redelijke prijs. En liever zie ik dan de bieb deze dienstverlening opstarten dan een commerciële partij.
Ik was in ieder geval blij om te lezen dat er gedacht wordt aan een redelijke vergoeding voor de auteur. Ik neem aan dat de uitgever ook een redelijke vergoeding ontvangt en weet eigenlijk niet of het de uitgever vrij staat zelf te beslissen welk deel wordt doorgesluisd naar de auteur. (Mijn uitgever is een week niet te bereiken, dus ik vraag het later na). Mocht dat zo zijn dan zie ik daar een mooie taak voor de VvL om daar collectieve afspraken over te proberen te maken.

Ook was ik blij om te zien dat het dus niet zo zal zijn dat een digibieb slechts een enkel exemplaar van een e-book hoeft aan te schaffen om het vervolgens duizenden keren uit te lenen. Dat zou de doodsteek zijn voor auteurs en uitgevers.

Wie meer info heeft: ik zie graag reacties op dit blog.

Ook wie het een slecht idee vindt dat ik ingestapt ben, hoor ik graag. Ik kreeg al kritische reacties na mijn twitterberichten, omdat het geld voor deze pilot afgesnoept was van de gewone biebs die het toch al moeilijk hebben. Dat wist ik niet en ik weet niet of ik anders zou hebben gereageerd als ik het wel had geweten. Natuurlijk ben ik tegen elke bezuiniging op de biebs! Maar ik denk dat deze digibieb ook nieuwe impulsen kan geven aan de plaatselijke biebs, omdat je daar een abonnement moet hebben voor je digitaal bij de digibieb kunt lenen.

Lees ook het blog van Ted van Lieshout van vandaag, de trigger om mijn al dagen geplande blog hier nu maar snel te schrijven: Blog Ted






zondag 8 januari 2012

Bijna vergeten, ook over Faiza

Bijna vergeten bij alle fijne recensies over 'Faiza is mijn held!' om die van de Leestafel te vermelden. En daar was ik ook erg blij mee: klik Leestafel

Dettie schrijft onder andere:
Toen Netty van Kaathoven dit boek schreef wist ze natuurlijk niet hoe actueel haar verhaal zou zijn nu al de commotie rond de achttienjarige Mauro uit Angola is ontstaan. In dit boek staat een mooi verhaal over een leuk meisje dat ook de pech had in een deel van, dit keer, Afrika te wonen dat constant in oorlog verkeert en daardoor vluchten moest. Teruggaan is geen optie. In haar dorp woont niemand meer. Alle mensen zijn gevlucht of vermoord. Je hoopt natuurlijk dat Faiza, haar broer en moeder mogen blijven en ik was ook erg benieuwd hoe Netty van Kaathoven dit verhaal zou laten eindigen. Gelukkig koos ze niet voor de makkelijke manier, de afloop van het verhaal is niet positief, niet negatief maar wel realistisch. Het is een pakkend en vooral naar het eind toe erg ontroerend verhaal. Het was af en toe flink slikken. Mooi!

En zien jullie hoe prachtig Jenny Bakker de illustraties maakte! Dank Jenny!

Je bent negen en je kunt de wereld aan!

Laatst kreeg ik een mail van een blije moeder.

Mijn boek 'Pas op, Tirza' is geschreven voor kinderen (vooral meiden) vanaf 12 jaar - oké 11 zou misschien kunnen - die moeite hebben met het lezen van ingewikkelde taal. Hoewel het taaltechnisch niveau laag is (het oude AVI-5) is het niet de bedoeling dat kinderen van 8 of 9 die al goed lezen het boek gaan verslinden. In het boek wordt Tirza door een man die ze leert kennen via het chatten, en die zich voordoet als 19-jarige, gedrogeerd en aangerand. Ze ontsnapt maar net aan een verkrachting. Eenvoudige taal, maar stevige kost, zou ik zo zeggen.

De 9-jarige dochter van de vrouw die mij mailde was echter door haar moeder niet over te halen het chatten met vreemden te stoppen: 'Maham, je zeurt. Ik weet heus wel wat ik doe!'
Negen jaar!
Voor haar verjaardag kreeg de dochter dus 'Pas op, Tirza!'. De roze cover sprak haar bijzonder aan en ze startte meteen met lezen. Lijkbleek kwam ze een paar uur later haar moeder vertellen dat ze niet meer wilde chatten.
Het boek was behoorlijk schokkend voor haar. Een harde, maar blijkbaar afdoende, leerschool. Ik ben blij dat dit meisje in ieder geval minder gevaar loopt in de grote boze buitenwereld. Toch zou ik deze methode niet alle moeders/dochters aan willen raden.

zaterdag 7 januari 2012

Stripschapsprijs voor Eric Heuvel

Gefeliciteerd, Eric!
Helemaal verdiend, de Stripschapsprijs 2012 die Eric Heuvel op 10 maart in Gorinchem tijdens de stripdagen krijgt uitgereikt!
De jury roemt hem om zijn historische strips over de Tweede Wereldoorlog, zoals De Ontdekking en De Zoektocht.
Voor het blad Eppo tekende Heuvel de avonturenreeks January Jones. Voor tv-gids KRO Studio verstripte hij 'Toen was geluk heel gewoon'. Ook is Heuvel ook een van de meest succesvolle reclamestriptekenaars van Nederland.
En voor mijn boek 'Een held in pyjama' maakte hij ook prachtige striptekeningen! Onze achterliggende gedachte bij dit soort illustraties was dat kinderen die wat lastiger lezen, vaak wel graag strips lezen. 'Een held in pyjama' is een boek voor kinderen die moeite hebben met lezen van dikke en taaltechnisch ingewikkelde verhalen. Daar passen de striptekeningen geweldig in, zeker omdat Eric het verhaal zo prachtig verbeeldde met die leuke jongen en die prachtige truck! Het werd daardoor een soort stripverhaal met veel meer tekst ertussen.
Mede dankzij hem loopt het boek als een stevig ronkende vrachtwagen!
Dank Eric, je illustraties voelden aan als cadeautjes voor me!

Faiza is mijn held

'Faiza is mijn held' is me door de prachtige tekeningen van Jenny Bakker heel dierbaar geworden. Zij heeft echt iets bijzonders gemaakt van mijn boek! Het meisje op de cover is zo heel erg Faiza!

Het boek schijnt ook moeiteloos de weg te vinden in kinderboekenland, tot op heden kreeg het alleen lovende reacties.
Allereerst is er natuurlijk de vreugde bij mij dat het boek genomineerd is voor de Nederlandse Kinderjury. Ben ik erg blij mee. Zodra er gestemd kan worden, zal ik dat hier melden.

Biblion meldt:
Het dappere Afrikaanse meisje Faiza redt de hond van een oude hulpbehoevende man van de verdrinkingsdood. Ook later blijven zij en haar vriend Tomas ervoor zorgen dat de hond opknapt. Weinig mensen beseffen dat zij, haar moeder en broer de oorlog ontvlucht zijn en intens hopen op een verblijfsvergunning. Door alle belangstelling voor Faiza's heldendaad, zelfs van de krant en tv, komt daar verandering in. Populair verhaal rond een actueel thema (asielzoekers) verpakt in een avontuur dat gemakkelijk aanspreekt. Het geheel is vlot en onderhoudend geschreven .
Klik hier voor de volledige recensie: Biblion

Kinderboekenpraatjes.nl schrijft onder andere:
Netty van Kaathoven heeft voor dit boek een eigentijdse insteek gekozen door een elfjarige Afrikaanse asielzoekster als hoofdpersoon te kiezen. Van Kaathoven verwerkt deze specifieke achtergrond kunstig door het verhaal, met een opmerking hier en een gedachte daar wordt voor de lezer ingekleurd wat de geschiedenis van Faiza is. Lees de hele recensie hier: Kinderboekenpraatjes

Trotsemoeders.nl schreef ook een lovende recensie: Trotsemoeders Ze eindigen met:
Faiza is mijn held is een bijzonder jeugdboek, goed en vlot geschreven, geloofwaardig en interessant. Een aanrader om kinderen meer inzicht te laten krijgen in onze huidige maatschappij. En daarnaast om gewoon een boeiend verhaal over een paar dappere kinderen te lezen.

Zo wil ik er nog wel een paar lezen! :-)

vrijdag 6 januari 2012

Korte cursus boekvazen maken

(Dit bericht verscheen eerder op mjn oude blog)
Men neme een afgeschreven bibliotheekboek. Nee, ik moet zeggen, men redde een afgeschreven biebboek, door het voor 50 eurocent te behoeden voor de papierversnipperaar. Een kinderboek met een harde kaft en zo'n 120 van die dikke bladzijden is handig. Beetje vouwen als je 's avonds op de bank uitgeteld voor de buis naar Knevel en Van den Brink kijkt (bij gebrek aan beter) en voila: daar is je boekenvaas. Hoewel het ook een vaasboek kan zijn. In de opening bovenin steek je een kunstbloem. Ja, kunst, want  als je water in je boekvaas giet stort hij in. Logisch toch?

Als je er nu een aantal maakt, heb je meteen een mooie versiering voor de ruimte waar je een boekpresentatie geeft. Zo dacht ik, met mijn 25-boekenbal in het nabije verschiet.

Dus vouwde ik en vouwde ik, met de tong tussen mijn tanden, de meest fantastische vormen. Het kleuterschoolkind kwam weer helemaal in me boven.
Hoezo mag je geen hoekjes omvouwen in biebboeken? Leef je maar eens helemaal uit!
Klik op de plaatjes om een vergroting te zien en kopieer deze, of maak zelf nog creatievere vormen!

Ik vraag me alleen af wat mijn collega's (die de boeken ooit schreven en trots aan de biebs leverden) van hun recycle-boekvaas vinden. Om hen te eren laat ik de cover eraan. Als je een dikker boek neemt (zo'n streekroman van 400 dunne bladzijden) kun je nog kunstiger vouwen en is je vaas helemaal rond. Verwijder dan wel de cover.


Buitenkantoor met kwijlklodders

(Dit bericht verscheen eerder op mijn oude blog)

Eindelijk prachtig weer! Een paar dagen geleden had ik hier in de regio al een fabeltastische plek gespot om met mooi weer te gaan schrijven. Het ultieme buitenkantoor.

Netbookje, flesje drinken, appeltje, koekjes, twee honden en een dosis inspiratie in de tas en hoppa! Wegwezen uit mijn bloedhete achtertuin. Het uitzicht van mijn buitenkantoor is geweldig. Doordat het vee wat van de oever heeft weggetrapt, kun je nu op het bankje dat ik in het vizier heb, laptoppen met de voetjes in het water. 

Na een uurtje gestaag doorwerken, af en toe gestoord door een visser die jaloers is dat ik het beste stekkie heb ingenomen vandaag, hoor ik onder mijn 'werkbank' een diep aards gegrom. Afkomstig van Loeky, die iets niet helemaal vertrouwt. Ik tik ijverig door, tot de reden van het gegrom zich om het hoekje van de bank komt melden:


Tja, een gluurder die (met haar drie zussen) eens komt meelezen wat ik zoal schrijf. Sorry, mevrouw koe, mijn boek gaat echt over paarden!

Een dikke dot kwijl op mijn toetsenbord is het gevolg. Iegh!

Dat noemen ze research

(Dit bericht verscheen eerder op mijn oude blog)
Het leuke van kinderboeken schrijven is dat je soms op plekken terechtkomt waar je anders noooooit zou komen. Research plegen heet dat.

Dus ging ik op een zaterdag met een vriendin en een 3-jarig zoontje (we hadden een alibi nodig) de mannenwereld van de tractoren in Panningen betreden. Zelden zo veel grote kinderen (30-plus) bij elkaar gezien. Ze speelden met tractoren of met radiografisch bestuurbare vrachtwagens. Ze monsterden antieke onderdelen of knetterden op solexen.

De man op deze foto zal model gaan staan voor de bad guy in het boek. Sorry, meneer, ik ken u verder ook niet… 

Invoelend en geloofwaardig

(Deze tekst verscheen eerder op mijn oude blog)

Op opvoedadvies.nl verscheen een recensie over Guusjes geheim. De hele recensie lees je hier: http://www.opvoedadvies.nl/guusjesgeheim.htm

Het afsluitende deel:

Netty van Kaathoven weet op invoelende en geloofwaardige wijze het moeilijke verhaal van Guusje te vertellen. Dit boek kan kinderen die zelf misbruikt zijn of die in hun omgeving iemand kennen die misbruikt is ondersteuning en informatie bieden. Door de verhaalvorm is het een makkelijk te lezen boek voor zo'n zwaar onderwerp, waarbij ik ouders en opvoeders zeker wel aanraad te praten over het boek, omdat het evengoed een moeilijk thema blijft.

Flitsende acties, levendig taalgebruik

(Dit bericht werd eerder geplaatst op mijn oude blog)

Ik kan wel zeggen dat ik blij ben met deze recensie van Biblion (de recensie waarop de biebs een eventuele aanschaf baseren):

Tom (bijna 12) is dol op vrachtwagens. Hoe kan het ook anders als je vader vrachtwagenchauffeur is?! Wanneer zijn vader zelf een wagen koopt en eigenrijder wordt, mag Tom in de vakantie mee om een lading naar Frankrijk te brengen. Maar op een parkeerplaats slaat het noodlot toe. Dieven stelen een groot deel van de dozen. En dan doet Tom iets wat zijn ouders hem altijd ten strengste verboden hebben! Reuze spannend verhaal op AVI-M4, maar ook heel geschikt voor oudere kinderen die moeite hebben met lezen, zoals alle boeken uit de Kokkel'-reeks.
Flitsende acties, levendig taalgebruik. Met veel aantrekkelijke, vaak paginagrote stripachtige tekeningen in heldere kleuren van striptekenaar Eric Heuvel, die de gebeurtenissen prima weergeven. Elke zin begint op een nieuwe regel; maximaal 25 regels op een pagina; goede verdeling van de tekst in alineas. Een uitstekende aanwinst, zeker ook in het kader van Kinderboekenweek 2011. Vooral voor jongens en voor stoere meiden. Ook geschikt voor MLK- en ZMLK-scholen, want tekst en tekeningen zijn echt niet te kinderachtig voor tieners. Hulde aan de schrijfster die het boek zo schreef dat het zowel voor beginnende lezers als voor veel oudere moeizame lezers interessant en spannend is! Vanaf ca. 9 jaar. – Virgi Smits-Beuken

Overtuigend en integer

(Dit bericht werd eerder geplaatst op mijn oude blog)

De recensie van Guusjes geheim door Biblion is bekend. Naar aanleiding van deze recensie beslissen bibliotheken of ze het boek zullen aanschaffen. Nu maar hopen op een ruime aanschaf!

Jord (ca. 12) speelt het liefst met Guusje, het leukste meisje van school. Knoeien bij de sloot of een hut bouwen in het bos. De laatste tijd doet Guusje raar: ze is snel boos, ongedurig. Wat is er aan de hand? Dan is Guusje opeens spoorloos verdwenen. Ouders en politie zoeken haar. Jord gaat 's nachts naar hun geheime hut en vindt een totaal overspannen Guusje. Bij Jords moeder thuis komt de akelige waarheid stukje bij beetje aan het licht. Deel uit de serie 'Inzicht'*. Het verhaal is geschreven vanuit het gezichtspunt van Jord (ik-figuur). Hij is nogal wijs in de lange gedachtespinsels en beschrijvingen. Het moeilijke onderwerp is overtuigend en integer aangepakt. Na een toelichting van de auteur volgt een aantal interviews met misbruikte jongeren. Ten slotte komen bij 'vragen en antwoorden over seksueel misbruik' aspecten als incest, kinderporno en pedoseksualiteit vrijmoedig aan de orde en zijn er verwijzingen naar relevante websites en de Kindertelefoon. Informatief en voorlichtend. Vanaf ca. 11 jaar. – Greetje Hoff

Wat zegt de ander over Guusjes geheim?

(Dit bericht verscheen eerder op mijn oude blog)

Susan Venings, orthopedagoog, schreef op haar site 'Kinderboekenpraatjes' onder andere dit over Guusjes geheim:

Het verhaal wordt geloofwaardig verteld, vooral het gedrag van Guusje is overtuigend. Ze doet vreemd, maar het ligt er ook weer niet heel dik bovenop. Jord is een lieve geduldige vriend die het Guusje niet al te moeilijk maakt. Veel volwassenen vinden het moeilijk over seksualiteit en misbruik te schrijven voor kinderen. Van Kaathoven doet dat goed, ze benoemt wat benoemd moet worden en legt uit wat er uitgelegd moet worden 'Ik weet wel wat dat is, dat kleffe gedoe. Dat komt uit zijn piemel. Dat is als je seks hebt.'

Wat vindt de ander van Vicca en SOS Paard verdwenen?

(Dit is een opnieuw geplaatste tekst van mijn oude blog)

Ik vind het heerlijk om een paardenserie te schrijven. Me weer even dat paardenmeisje van veertien te voelen. Maar belangrijker is of anderen het leuk vinden om te lezen. Inge Arons van dieren4u.nl in ieder geval wel.

Dit zegt ze over SOS Paard verdwenen:

Was jij op zoek naar een nieuwe paardenserie? Dan zou ik zeggen: 'Stop, niet verder zoeken!'
Zeker weten dat deze nieuwe serie 'De paardenmeiden' aan je verwachtingen zal voldoen. S O S Paard verdwenen is het eerste deel van deze serie. Ook meiden die minder bekend zijn met typische paardentermen kunnen het rustig lezen, want achter in het boek worden ze netjes uitgelegd.

Het verhaal is levendig en boeiend geschreven, maar bovenal realistisch waarbij vreugde en verdriet elkaar afwisselen waarbij de vriendschap van de drie meiden de basis vormen voor steun, kracht en de nodige portie moed omdat ze op zoek zijn naar een nieuw tehuis voor de (nukkige) pony Wendo die na 28 jaar met pensioen mag gaan. Deze combinatie zal er zeker voor zorgen dat de kinderen het boek niet aan de kant kunnen leggen.

http://www.dieren4u.nl/krant/?p=2508 Daar ga ik wel een beetje van blozen.

En dit over Gaat Vicca het redden?:
Dit boek is niet weggelegd voor kleine meisjes of doetjes. Het is een spannend, realistisch verhaal met de harde werkelijkheid in de paardenwereld. De gezellige sfeer van een paardenkamp met een stel joelende kinderen is proefbaar voor de lezer. Ook de superspannende momenten rond Vicca zijn heel goed en realistisch beschreven.  

Lees de hele recensie op:  http://www.dieren4u.nl/krant/?p=3062

Love at first sight

(Dit is een eerder geplaatst bericht van mijn oude blog)

Nee, ik zou het zeker niet meer doen. Nee, na het overlijden van mijn ene hond (Dunya), een half jaar terug, zou ik met mijn tweede (oudere) hond (Zjors) het leven blijven delen en zeker geen nieuwe hond aanschaffen.
Maar mijn hondje is zo sloom en verdrietig sinds hij alleen is. En ik ook wel een beetje…
Ja, dat weten we, maar dat was de vorige keer ook de reden om er weer een aan te schaffen en zo kom je nooit van de honden af om eens ver te gaan reizen. Wat je eigenlijk wilt.
Ik weet het, ik weet het. Geen nieuwe hond.

Tot ik Loeky zag op de site van de dierenbescherming waar ik niks te zoeken had. Love at first sight! Loeky is ook oud, 11 jaar bijna. Als die twee nu samen oud kunnen worden, kan ik over een paar jaar toch alsnog gaan reizen?
Ja, ja, zo blijven we bezig!
Afijn, mijn ene helft kan het niet eens worden met mijn andere helft. Het resultaat is dat mijn Zjors en Loeky vandaag mochten gaan kennismaken. Ook bij Zjors was het Love at first sight. En Loeky vond mijn Zjors wel een tikkeltje irritant, maar ook erg leuk en spannend. Dat Loeky de baas zou zijn werd wel even duidelijk gesteld. Dat vond Zjors ook prima.

Dus komt Loeky morgen een dagje proefdraaien. Zet hem op jongen en overtuig me!

Lucky Loeky

(Dit bericht verscheen eerder op mijn oude blog)
Loeky kwam een dag op proef en het was een onrustig dagje! Niet zozeer vanwege Loeky, die gedroeg zich bijna perfect (een paar plasjes binnen rekenen we even onder de stressverschijnselen). Maar mijn onberekenbare Zjors was zo enthousiast over deze nieuwe bijna-aanwinst dat hij maar bleef klieren en uitdagen. Loeky kreeg geen moment rust. Hij pakte Zjors in de houdgreep en werkte hem een paar keer vakkundig op de grond met alle vier de pootjes in de lucht (daar gingen mijn met veel zorg gekweekte bloemen), dropte hem een keer in de vijver (oeps, Tup en Joep, zwem even naar de bodem), maar Zjors wist van geen ophouden…
Zucht.
Kon ik die misschien aan het einde van de dag weer inleveren bij het asiel? Grapje, ik dacht dat niet echt!! Maar bijna leek het erop dat Loeky met zijn voorbeeldige gedrag, niet zou kunnen komen omdat mijn kleine adhd-ertje er een puinzooi van maakte.

Afijn, we zijn nu anderhalve dag verder en ze zijn zo te zien dikke vrienden zoals ze samen rustig liggen te slapen. We gaan ervoor!

Unlucky Loeky

(Dit bericht stond eerder op mijn oude blog)
Je zult maar negen maanden in een hok moeten wachten tot er iemand komt die zegt: geeft niet dat je een dagje ouder bent, kom maar mee. En dan, als je net ervaren hebt wat het is om weer een eigen grasveldje te hebben om te liggen soezen in de zon, als je net dikke maatjes bent met je nieuwe hondenbroertje, net je eerste kampeervakantie meemaakt (nee, niet tegen alle tenten plassen! Oef!) …
Als je dan ineens  zo ziek wordt dat je bijna doodgaat, dan heb je toch wel vette pech! Dat overkwam lucky Loeky dus, waardoor hij unlucky Loeky werd. Gelukkig was daar net op tijd Lisette, de dierenarts die hem redde door op Hemelvaartsdag gewoon 's avonds drie uur voor hem uit te trekken en hem onder een warme lamp in haar keuken te leggen, te vertroetelen en te enten. Wat niemand verwachtte gebeurde toch: Loeky haalde de ochtend, en de ochtend daarna en de ochtend daarna.
Gezond is hij zeker niet, de foto van zijn lever ziet er onheilspellend uit, maar voorlopig huppelt hij weer even blij rond hier in huis. Elke verwendag die hij nog kan krijgen, pikt hij dankbaar mee!
Hulde aan Lisette van Lieshout uit Haarle/Tubbergen, een kanjer van een dierenarts, die knokt voor elk dier. En een prachtig leuk mens!

Doet ze anders nooit!

(Dit is een opnieuw geplaatste tekst van mijn oude blog)

Voor de fans die zich afvragen hoe het nu met lucky/unlucky Loeky gaat: het gaat fantastisch! Hij heeft genoten van twee weken Oerolkamperen op Terschelling (lekker veel konijnenholen om in te snuffelen, staart nog net buiten) en hij leeft helemaal op van zijn leverdieet. Nu hij mij wat langer kent wordt zijn houding ook anders. De eerste weken deed hij alleen dingen waar ik blij van werd, in het kader van de actie: Please, houd van mij, baasje! Inmiddels weet hij dat ik om hem geef, dus is de tijd aangebroken om te onderzoeken waar de grenzen liggen als hij zich lekker honds gedraagt.

Vandaag greep hij zijn kans tijdens een wandeling. Hij rolde eens lekker door het gras, dat doet hij vaak en graag. Maar deze keer lag hij (en niet per ongeluk) midden in een flats! Jakkie, iegh, getver, bleh, wat een stank en wat een smerigheid. Trots kwam hij naast me staan: Hoe vind je me zo? Zijn stompstaartje en oren gingen plat, toen hem duidelijk werd dat ik hiervan niet ging juichen.
Mee in de auto zo, was geen optie, dus ik verzon een plan. Een eindje terug lag een vrij recente schone paddenpoel. Ik kon mijn schoenen uitdoen, mijn broek tot boven de knieën opstropen en zo met weerbarstige Loeky die niet van zwemmen houdt, in de poel gaan. Daar zou ik hem, met twee poepzakjes als washandje, kunnen wassen.

De kant van de poel oogde mooi zanderig, zoals het hele natuurgebied hier. Wat ik me niet realiseerde was dat je nooit in een zandkuil een poel aan kunt leggen. Dat water sijpelt uiteraard weg.
Bij mijn tweede stap in de poel ging het mis, ik glibberde genadeloos onderuit op de kleibodem. Bats op mijn billen! Daar zat ik spartelend in een vijver, mijn kersverse paarse Oerolbroek helemaal onder de blub. In een poging charmant op te staan, gleed ik nog verder weg. De enige mogelijkheid om, zonder ook mijn bovendeel nog onder water te zien verdwijnen, uit de poel te komen was kruipen op handen en knieën voor een beetje houvast. Maar eerst maar eens de hond poepvrij zien te krijgen, ik zat er nu toch. Kom braaf, Loeky!

Over het belendende fietspad naderde een echtpaar: zelfde fiets, zelfde joggingpak, zelfde fietstas met daarin ongetwijfeld zelfde regenjas vanwege de dreigende wolken.
'Is da nie die schrijfster, die van de week in de krant stond?'
'Volgens mij wel, ja. Wa zou die daor nou doen in de plomp?'
'Ge wit het nooit, me da soort minsen.'
Hoofdschuddend fietsten ze door.

Schrijver Pedro

(Dit is een opnieuw geplaatste tekst van mijn oude blog)

Dertig stuks kinderen van een paar turven hoog bemanden de groep 3 die ik bezocht om over mijn boeken te vertellen. Ze konden al heel goed lezen, want het was al mei en ze konden zeker weten ook erg goed schrijven! Allemaal! Op mijn vraag wie er later schrijver wilde worden, gingen veel vingers omhoog. Brandweerman, fotomodel en popster zijn blijkbaar uit, leve de schrijvers in de dop! 

Aan het einde van mijn les ging er een aarzelend vingertje omhoog. Een jongetje dat net nog zo enthousiast had verteld waarover zijn eerste spannende boek zou gaan (piraten met enge monsters gemixt), stelde weifelend de vraag: 'Kun je ook schrijver worden als je geen printer hebt? Want mijn mama wil geen printer kopen.'
Groot was zijn verbazing en daarna zijn vreugde toen ik hem vertelde dat de boeken niet uit mijn printer hoeven te rollen, maar dat de uitgever daar een drukker voor in de arm neemt. En dat ik tegenwoordig alles digitaal kan sturen naar mijn uitgevers.
Dat zou hij eens even aan zijn mama gaan vertellen! Niets stond zijn carrière als bestsellerauteur nog in de weg!

Hij heet Pedro, houd hem in de gaten.

Au!

(Dit is een overgezet bericht van mijn oude blog)

Duwend, trekkend en gillend zochten alle kinderen een plaatsje op de lage bankjes in het gymlokaal dat de school voor mijn gastles had gereserveerd. Zo te rekenen zouden alle kinderen makkelijk op de geplaatste bankjes moeten kunnen zitten, maar als iemand niet echt gewild is in de klas kan het opeens gebeuren dat de andere kinderen een slagje breder worden dan verwacht. Zo kwam het overduidelijke onpopulaire jongetje van de klas op een te klein hoekje van de bank terecht en kukelde er uiteraard bij de eerste de beste elleboogbeweging van zijn buurvrouw vanaf. De leerkracht loste dat op door hem in het midden te zetten. Ineens was er zoveel plek dat er zelfs links en rechts van hem een streep ruimte overbleef. Au!

Het was voor mij pijnlijk om te zien, waarschijnlijk nog pijnlijker voor hem om te beleven.

'Wie heeft er ooit een boek van mij gelezen?' vroeg ik als binnenkomer. Geen vingers. Ja, toch, aarzelend stak het jongetje zijn vinger op. 'Ik wel, hoor. Een heel mooi boek!'
'En welk boek was dat dan?'
Zonder blikken of blozen: 'Dat over Geronimo Stilton.'
Voldoende reden voor de klasgenoten om schaterend van hun bankjes te vallen. De jongen kleurde dieprood.
Geduldig legde ik de jongen uit dat niet ik de schrijver was van de Geronimo Stiltonreeks, al zou ik wel wensen dat ik het verzonnen had. Hij keek me aan met een blik alsof ik de zoveelste pestkop was die hem dwars wilde zitten. Hij zon op wraak, dat was van zijn gezicht af te lezen. En een paar vragen later kwam die wraak. Hij wiebelde al een tijdje met zijn arm in de lucht en stelde toen zijn vraag: 'Maar als u niet die boeken van Geronimo heeft geschreven, hebt u dan wel eens een prijs gewonnen?'
Nee dus!
Au!