De dag dat mijn broertje verdween

Zo'n anderhalf jaar geleden schreef ik dit blog . Vrijwel meteen had ik een verhaal paraat in mijn hoofd over het meisje in dit blog en haar broertje op deze foto. Of het echt haar broertje is weet ik niet, het zou zo kunnen zijn. Het zou ook evengoed niet zo kunnen zijn.
Het verhaal bleef sudderen in mijn hoofd, maar deadlines van series en afspraken met uitgevers doorkruisten het verhaal. Zo gaan die dingen. Het is tenslotte veiliger een verhaal te schrijven waar een uitgever op zit te wachten dan een waarvan ik wel kan denken dat het fantastisch is, maar waarvan ik nog niet weet welke uitgever ik daarvan kan overtuigen.
Nu er wat ruis op de lijn is gekomen wat betreft andere opdrachten, ontstond er ruimte in mijn hoofd en in mijn agenda om dit idee eens serieus aan te pakken.
En meteen toen ik het document aanmaakte dat als werktitel kreeg: 'De dag dat mijn broertje verdween' begonnen de woorden te stromen. Wat is dat leuk om weer eens iets te schrijven waarvan ik nog niet weet waartoe het zal leiden. Iets dat als een impuls mijn hoofd binnen plopte en er nu uit mag.
Nieuwsgierig naar een voorlopig stukje uit het eerste hoofdstuk?

Maar hij kwam niet terug die dag.

En ook de daaropvolgende dagen niet.

Hij kwam niet en hij werd niet gevonden door mijn vader en zijn vrienden die met hun oude rammelende pick-uptrucks de woestijn uitkamden.

Hij leek van de aardbodem verdwenen, net als zijn ezel. Het trouwe dier dat hem noodlottig zou worden. De ezel die, als je het zuiver beschouwde, de dood op zijn geweten had.

Misschien omdat Samer te veel van hem hield.

Misschien omdat hij hem te veel vrijheid gaf.

Wie zal het zeggen?

Kortom, ik zoek een uitgever voor een spannend verhaal met een exotisch tintje dat zich afspeelt in de oude stad Petra in Jordanië. Verteld door de ogen van een zusje over een jongen en zijn ezel die de dood van een toerist ogenschijnlijk op hun geweten hebben.