Jaren geleden schreef ik een verhaal na een boswandeling
waarbij ik langs een inspirerend landgoed kwam met een oud landhuis en mooie
bijgebouwen. Alweer 2 jaar terug maakte Silvie Buenen er
prachtige illustraties bij. Ik woon daar niet meer in de buurt en nam me
voor 'ooit' nog eens het boekje te overhandigen aan de bewoners als ik in de
buurt zou zijn. Deze week was ik in de buurt. Ik zocht een uur tot ik het
landgoed en het huis terugvond.
Inmiddels was het donker geworden, maar ik was er nu toch.
Dus ik reed bibberend door een spookachtig, stikdonker bos over streng verboden
zandwegen, want particulier terrein, naar het enige lichtpuntje dat ik kon
ontwaren.
Daar in het enge donkere bos in een van de bijgebouwen van
het landhuis (waar in mijn verhaal de baron is gaan wonen) was een meisje
alleen thuis en ze kwam me onbevreesd tegemoet toen ik hun erf opreed.
Het grote huis blijkt nu onbewoond te zijn (zoals ook in
mijn verhaal) en in het kleine boshuisje in het moeras (dat ik in het donker
niet terug kon vinden) waar in mijn verhaal de hoofdpersonen onderduiken
blijken haar grootouders te wonen. Ik liet twee boekjes achter voor haar
grootouders en haar ouders en ben heel benieuwd wat ze vinden van het verhaal
dat ik verzon over hun woonplek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten