Marokko 11 - Waar hebben we het eigenlijk over?

Als je in Marokko van A naar B wilt kun je verschillende mogelijkheden overwegen:

1. De bus:
De gemiddelde bus heeft meer deuken dan je voor mogelijk zou houden, veelal vergezeld van een voorruit met spinragachtige allure. Het lukt de chauffeur maar nauwelijks om tussen alle scheuren door te loeren. Volgens onze gids zijn bussen veelal het doelwit van boze hooligans, die hun club zagen verliezen. Ze moeten wel elk halfjaar worden gekeurd, maar het slimste is om de voorruit de dag voor de keuring te laten vervangen, dan loop je niet het risico dat hij nog een keer wordt vernacheld voor de keuring.
Binnen in de bus ziet het er doorgaans niet prettig uit, er worden mensen bij gepropt tot de deuren echt niet meer dicht kunnen.

2. Een koets:
Bij het nemen van een koets met paardje is het zaak eerst even te controleren of het beestje niet graatmager is en hoe zijn baas met hem omgaat. Is dat allemaal oké dan is dat een leuke manier van vervoer. De prijs is afhankelijk van je onderhandelvaardigheden hoog of laag.

3. De taxi:
Elke stad heeft een eigen kleur taxi's. Blauw, geel, groen, oranje, het maakt niet uit of ze roestig en gedeukt zijn, als ze maar de juiste kleur hebben. Op de foto zie je de taxi's van Rabat, deze drie zien er tiptop uit. De voorste is een Grande Taxi. Makkelijk te herkennen: die is groot, veelal zijn het Mercedessen of vergelijkbare auto's. Een Grande Taxi rijdt vaste routes tegen vaste (vooraf af te spreken) prijzen per persoon. Ze hebben geen teller in de auto. Er gaan zes passagiers in, vier op de achterbank en twee op de voorbank, naast de chauffeur. Omdat ze meestal over grote afstanden rijden, kun je dat ook niet echt comfortabel noemen.
De Petit Taxi is klein, hoe verzinnen ze het. Ze zijn veelal wat gedeukter en er passen maar drie passagiers in. Deze taxi's rijden korte ritjes in de stad en ze hebben verplicht een teller die ze soms onklaar maken als er toeristen instappen. Ook hier geldt: liefst vooraf een prijs afspreken. En dan ook nog gepast geld hebben. Je hoeft ze niet te zoeken, ze zoeken jou. Als je als westerse toerist door een stad flaneert, stopt er gemiddeld elke vijf minuten een aan je voeten.
Ik maakte een prijsafspraak met een chauffeur in Marrakech van twintig dirham, dat is ongeveer twee euro om met zijn tweeën van ons hotel naar het Djemaa el Fna te komen. Hoewel de taxi een eindje omreed om een andere passagier weg te brengen, stond de teller bij aankomst nog maar op zestien dirham, maar beloofd is beloofd, ik had twintig afgesproken. Maar ik had het niet gepast. Na veel zuchten en steunen vond de chauffeur ergens in de zakken onder zijn djellaba wat papiergeld, hij deed er achteloos wat kleine muntjes bij die ik niet meteen herkende en dat was dat. Maar ik telde het na en zag dat ik 26 dirham had betaald. Dat was niet de afspraak. Nu begon het toneelstuk. De man telde in mijn hand de munten nog drie keer fout na en besloot toen dat ik gelijk had. Hij zocht in het handschoenenvak, in het deurvakje, in alle andere holtes van de taxi en kwam nog tot twee dirham. Meer had hij echt niet, nergens niet. Niet in het Engels, niet in het Frans, niet in het Arabisch en niet in het Nederlands dat hij ook gebrekkig bleek te beheersen.

Zijn woede steeg tot grote hoogte toen ik niet uitstapte. Zo kon hij geen nieuwe passagiers oppikken!
Ook ik heb in het verleden een toneelopleiding gehad en speelde achtereenvolgens onbegrip, kwaadheid, verdriet, machteloosheid en nog meer in alle talen herkenbare emoties. Een oplettende agent, die mijn vriendin zuchtend naast de taxi zag staan, slenterde naderbij. Daarop vond de komediant nog een dirham en omdat we toch eindelijk wel de stad in wilden, besloot ik het toneelstuk als eerste te beëindigen door uit te stappen.
Wat er aan schortte? vroeg mijn vriendin.
Nou, dat ik voor een rit van ongeveer vijf kilometer omgerekend 2,3 euro had betaald in plaats van 2 euro. Dat schortte eraan!
En dat mijn eergevoel was aangetast, omdat ik me op de laatste dag van mijn vakantie, met al een week ervaring, wederom door een huichelachtige Marokkaan had laten bedonderen, dat was waarschijnlijk mijn grootste probleem.
(Dat u nu niet meteen mijn ruiten in komt gooien of mij aan de virtuele schandpaal nagelt, omdat ik ALLE Marokkanen huichelachtig of onbetrouwbaar noem of vind. Nee hoor, ik heb ook heel lieve, betrouwbare en behulpzame mensen ontmoet. Maar toch, die enkele taxi-chauffeur die toeristen uit wil knijpen blijft het langst in het geheugen hangen).