Na een nacht en een halve dag drogen in maanlicht en zonlicht werd de alakyis weer tevoorschijn gehaald. Het zag er inderdaad goed gevilt uit, maar op deze manier zou het kleed slechts een jaar of vijf meegaan op de vloer, werd ons verteld. En we wilden natuurlijk een kleed dat dertig jaar duurzaam op de vloer lag te wezen? Dan moesten we nog een keer aan het werk.
Het vilt werd weer nat gemaakt en nu pas kwam er zeep tevoorschijn. Ook veel minder dan wij gewend zijn te gebruiken. Er werd enkel met een stuk zeep licht over het werk geveegd.
Het werd weer opgerold en nu kwam het ellebogenwerk. Met drie personen naast elkaar werd het tapijtje gerold en in elkaar gedrukt met de onderarmen. Zwaar werk als je het niet gewend bent.
Daarna werd ons tapijtje uitgespoeld in het handige smeltriviertje dat voor het huis loopt en dat water levert voor alle mogelijke karweitjes. De chauffeur haalde er emmertjes water om de bus te ontstoffen, het groentetuintje kreeg er water uit, evenals de koe en het kalf die naast het huis stonden en de kippetjes die opgesloten zaten in hun bedompte hokje. Dit was zowat het eerste huis dat het riviertje passeerde, dus helder schoon water uit de bergen. Maar nu werd er even zeep uitgespoeld en moesten de bewoners verderop wachten tot het water helder was voor het ezeltje een nieuwe portie kreeg.
Ons kleed ging weer over het hek en na nog een nacht slapen bij deze gastvrije mensen knipten we het in zes delen en namen elk een deel mee in onze koffer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten