Kirgizië 7 - Chocola bakken

Toen we de eerste dag arriveerden bij ons hotel in het centrum van Bishkek keken we verbaasd om ons heen. Zou dit het zijn? We hadden zojuist de geasfalteerde straten verlaten en hoewel we nog op loopafstand van het centrum waren, hield hier de moderne wereld een beetje op. Er waren wat daken zichtbaar achter grote muren en gesloten poorten. Geen idee wat zich daar verder allemaal bevond. Ook ons hotel ging schuil achter een poort.
'Ik zou hier vanavond niet graag alleen over straat gaan,' zei ik tegen mijn vriendin.
Maar het duurde nog geen dag of we waren helemaal opgenomen in de sfeer en cultuur van de stad. Tegen de schemering was ik dan ook vergeten wat ik eerder dacht en mijn vriendin en ik maakten een ommetje om de omgeving te verkennen.
Op onze terugtocht troffen we een oud Russisch vrouwtje, dat met haar plastic tasjes uit de supermarkt kwam. Tien procent van de bewoners in Kirgizië bestaat nog uit Russen en zelfs wij als leek konden het uiterlijk van de Kirgiezen moeiteloos onderscheiden van de Russen. Niet hun taal. Dat klonk voor mij sowieso onherkenbaar, hoewel het Kirgizisch wel erg aan het Turks deed denken.
Blijkbaar wilde de vrouw, in de schemer getooid met een donkere zonnebril, onze assistentie. Telkens als we wat doorliepen maande ze ons bij haar te blijven. Dus dat deden we dan maar. Dat ze een dochter had die in het buitenland woonde kon ze ons nog duidelijk maken door naar zichzelf te wijzen en te zeggen 'daughter Australia' maar veel verder ging haar Engels niet. Dus stak ze hele verhalen tegen ons af in het Russisch, steevast gevolgd door het woord 'Understand?'. Nee, eerlijk gezegd begreep ik er niets van, maar zo stiefelden we voort. Inmiddels had ze mijn vriendin in de arm genomen om met haar zonnebril op niet te struikelen over de vele keien en de gaten in de zandweg. Ze wees ons een kortere weg, dwars door het bosachtige speelplein dat bij een school hoorde. We vreesden dat we aan de andere kant op een hek zouden stuiten, maar gaven haar het voordeel van de twijfel. Na elke 'Understand?' antwoordde ik vriendelijk: 'Ik kan er geen chocola van bakken.' Daar hoorde ze een herhaling in en blij dat ze was om wat Nederlands te leren herhaalde ze mompelend voor zichzelf uit bijna accentloos 'Chocola bakken'.
Kom je in de toekomst een oude Russische vrouw tegen in Kirgizië die je vrolijk begroet met de woorden 'Chocola bakken', knik dan begrijpend en doe haar de groeten van me.

De toegangsweg naar ons hotel.

De poort van de buurschool.

Ons hotel Umai.