Een interview op sokken

Of ik nog iets speciaals kon vertellen over het boek, vroeg een jongen mij per mail. Iets wat nog niemand weet. Binnenkort zou hij een boekbespreking doen over Mijn broer is een boef. Het boek gaat over jeugdcriminaliteit. Mijn hoofdpersoontje moet van zijn oudere broer op de uitkijk staan bij een overval. Je ziet al op de cover dat het enigszins fout afloopt.
Achter in het boek staan interviewtjes met jonge crimineeltjes. En criminelen. 
Na lang telefoneren en mailen mocht ik op bezoek bij een jeugdgevangenis. (Die heet officieel  justitiële jeugdinrichting , maar dat snapt een 10-jarige minder goed).
Ik was gewaarschuwd: spreek op de parkeerplaats vooral met niemand! Dat was een zinvolle waarschuwing, want toen ik parkeerde, stonden er meteen een stuk of wat jongens (type loverboy) om mijn auto die me wilden dwingen een boodschap voor hun meisje mee naar binnen te smokkelen. Ik probeerde ze te negeren zoals ik mijn hond negeer als hij voor mijn voeten loopt. Pas toen ik binnen het bereik van de camera's bij de poort kwam, haakten ze af. Ik zag ze vanaf een afstand tegen mijn auto schoppen.
Ik mocht niets mee naar binnen nemen, geen telefoon, geen handtas. Slim ja, dat lag allemaal nog in die auto. Zelfs mijn autosleutels en nog wat dingen die per ongeluk in mijn zakken zaten, gingen in een kluisje. Na het pieppoortje zou ik een pen en papier krijgen.
Ik liep geheel onschuldig door het poortje, er klonk een luide piep. Oeps! Ik had al opgelet vanmorgen: geen beugelbh en geen sieraden. Zoals opgedragen.
Mijn schoenen bleken de boosdoener te zijn. In de zool zat weliswaar geen vijl voor de jongeren verwerkt, maar wel een metalen versteviging. Op kousenvoeten ging ik nogmaals pieploos door het poortje. Mijn schoenen kreeg ik na het poortje aangereikt door de man in uniform die nog eens extra naar mijn sokken keek. Ja, ja, ik wist het zelf ook wel. Vanmorgen lagen er geen schone sokken meer, behalve deze roze met een knol van een gat waar een van mijn grote tenen jolig doorheen stak. Kijk, op ontkleding had ik dus niet gerekend en de rest van de sok was heus waar nog heel goed om aan te zien.
Omdat ik het halve gebouw door moest en er steeds bij het naderen van een volgende afdeling weer zo'n detectiepoortje stond, moesten de schoenen met veters herhaaldelijk uit. Mijn begeleider ging ervan zuchten. Ik liet ze verder maar uit. Op kousenvoeten kwam ik bij de jongen en het meisje van het interview. Die konden er gelukkig wel om gniffelen.
Dus jongens en meisjes met je spreekbeurten: dit mag je van me vertellen, als je er maar bij zegt dat ik sindsdien altijd keurige sokken draag!