Rebels was ik toen ik een jaar of veertien was. Zo kun je het wel stellen.
Ik stond regelmatig op de gang, vooral als ik Franse les had. Na drie keer eruit gestuurd te zijn moest je een zaterdagochtend terugkomen.
Voor mij een regelrechte ramp, want op zaterdagochtend schilderde ik in het bedrijf van mijn vader, waarna ik geld kreeg en dat meteen 's middags ging omzetten in een paardrijles. Dus deze keer geen geld en geen paard!
Die strenge
Ik meldde me keurig op tijd bij de 'non van dienst', die strenge. Deze keer was ik de enige gestrafte. Ik stopte mijn oren alvast denkbeeldig dicht voor de preek.
Maar ze was reuze aardig. Ik moest die ochtend de 'zeiltjes' die we tijdens het kleien en verven gebruikten, schoonmaken. Na een uurtje stevig doorwerken (zou ik het in twee uur kunnen fiksen en dan thuis nog twee uur werken?) werd ik beloond met een glas limonade. Echte Exota uit zo'n 'plopfles'. Die kregen we thuis alleen op zondag en dan deelden we een fles met ons vijven. Feest dus! Ik kreeg er een hele rol pepermunt bij, omdat ik zo hard werkte. Een hele rol! Ik kreeg op woensdag van opa een enkel pepermuntje! Ik stond verbouwereerd op om de non te bedanken.
Het losse knoopje
Tegenover me staand, knoopte ze schijnbaar gedachteloos het bovenste losse knoopje van mijn twinsetvestje eerst vast en daarna weer los. De twee knoopjes daaronder volgden. Onder het vestje had ik niet, zoals het hoorde, het bijbehorende truitje aan. Ook droeg ik geen degelijk katoenen hemd, want ik was dus rebels. Wel droeg ik een klein behaatje, terwijl de welvingen echt nog geen naam mochten hebben. Maar soms prikten mijn knopjes brutaalweg zichtbaar door mijn dunne vestje, het signaal voor mijn moeder om mij te bevelen een beha te dragen.
Een voor een voor een
Toen begon ze onderaan. Tergend langzaam werden de twintig knoopjes los geknoopt. Een voor een voor een. Ze spreidde mijn vestje ver open en keurde.
Even later voelde ze aan mijn behaatje. Of het wel goed paste, of mijn moeder wel de goede maat voor me kocht.
Nee, natuurlijk paste het niet. Het was een afdankertje van mijn twee zussen en het zat te ruim om mijn 'bijna-niks-nog'.
Ik zou er wel ingroeien stelde de non me gerust, ze zou samen met mij goed in de gaten houden of de borstjes wel goed zouden groeien, en een voor een knoopte ze de knoopjes weer dicht. Nog een zorgzame aai over mijn borstjes, eerst links, daarna rechts en ik mocht naar huis.
In de war
Op de fiets terug was ik behoorlijk in de war over drie dingen:
1. Waarom was ze zo aardig tegen me? Ze was toch 'die strenge'?
2. Ik kreeg te veel lekkers.
3. Ik mocht al na een goed uur weg terwijl ik eigenlijk vier uur moest nablijven.
Zo zag straf er toch niet uit, piekerde ik...
Over het controleren van mijn borsten verbaasde ik me totaal niet. Het leek me heel normaal dat de non zich ook daar mee bemoeide, ze bemoeide zich tenslotte overal mee wat mijn ontwikkeling aanging.
Veertig jaar later werd het een omgezette scene in mijn boek 'Guusjes geheim' en 45 jaar later las ik in de krant dat ik, net als veel klasgenootjes, blijkbaar was misbruikt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten