Hoor ik u nu zuchten? Alweer een kerk? Nou, denk dan eens aan ons, we moesten elke dag wel minstens 1 kerk bezichtigen. Maar ze liggen altijd op de meest prachtige plaatsen, dus dat is een genot. De omgeving en de buitenkant zijn mooi. Binnen zijn ze vaak niet meer dan een stenen wand met soms een beeltenis op een altaar.
De illustraties zijn van Momik, een beroemde Armeense beeldhouwer, architect en illustrator uit de 13e en 14e eeuw. Bij de kerk was een klein museumpje met zijn werk.
Vooruit dan, ook een inkijkje in ons drankmisbruik, Armenië is tenslotte een echt wijnland, ook al hebben de Sovjets destijds veel van de wijngaarden vernietigd. In de wijnkelder proefden we onszelf al onder tafel rond het middaguur.
En toen moesten we nog gaan dranklunchen op het marktje vlakbij Iran, waar de wijn verkocht wordt in colaflessen voor de Iraniërs die geen drank mogen invoeren. Ook staan er volop zelfgemaakte vodka en vruchtenwijnen. Dat smaakte naar meer! We namen wat 'colaflessen' mee. Omgerekend een euro per anderhalve liter. 's Avonds gaf dat wat hilariteit op ons terras, soms werden de echte colaflessen en de vermeende colaflessen verwisseld bij het inschenken.
Op de volgende foto zien we (je moet goed kijken) voor het eerst een glimp van de Ararat met de sneeuwtop. De hoogste en heiligste berg van Armenië. Jammer genoeg ligt hij nu in Turkije omdat West-Armenië geen Armenië meer is. Genocide en het verdrijven van de Armeniërs van hun grondgebied, het blijft een open wond.
De berg is heilig omdat de ark van Noach daarop gestrand is toen het water na de zondvloed weer ging zakken.
De berg is een nationaal symbool van Armenië en staat ook in het wapen. Maar ze kunnen er alleen van een afstand naar kijken. Onder andere ook vanuit de hoofdstad Yerevan. De grens met Turkije is hermetisch gesloten. Sommige mensen maken een omweg via Georgië om er toch te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten