Caos calmo wordt door mijn vriendin en mij uitgekozen om te bekijken. Dat moet een mooie film zijn. Dvd in het apparaat, beamer bioscoopgroot op de muur gericht, diverse speakers aan alle zijden van ons aan en genieten maar op bioskwaliteit! Oppashond Watson, behept met giga-verlatingsangst, wil weten wat we daar doen in de kamer. Tv of een film heeft hij waarschijnlijk nog nooit gezien. Mijn honden volgen hem. Zowel Zjors als Loeky werpen een blik op de bewegende muur en gaan dan tevreden tussen ons in liggen slapen. Geen paniek, stralen ze uit.
Watje Watson, die volgens mij een heel verkeerde naam heeft gekregen van zijn eigenaars, sluipt naderbij. 'Wat hoor ik? En nog erger, wat zie ik?' Ik zie de denkwolkjes boven zijn hoofd verschijnen terwijl hij sluipend naderbij komt.
Hij kijkt Loeky - zijn steun en toeverlaat in spannende tijden - indringend aan. Boven het hoofd van Loeky zie ik ook een denkwolkje verschijnen: 'Ga toch slapen, man!'
Langzaam sluipt Watson dichter naar de muur waarover nu een auto raast. Met verbazing kijkt hij waar die heen gaat. Weg istie weer!
Hij ruikt eens aan de man die op het bankje in het park zit en kijkt weer twijfelend om naar Loeky: 'Ik zou zweren dat ik hier een man zie zitten, maar hij ruikt naar muur.'
Loeky is inmiddels ver in dromenland. Net als zijn vriendje Zjors.
Watson neemt zittend plaats naast onze bank (in plaats van in zijn mand zoals ik hem opdraag) en bestudeert de beelden op de muur als een echte filmliefhebber. Waarschijnlijk zijn de ondertitels een probleem, want lezen hebben we hem niet geleerd. En de Italiaanse acteurs zeggen niet de bekende woorden: zit, af, hier, mand, lig, lekkers, eten, of goedzo. Maar het boeit!
En dan, o wat een vreugde, verschijnt er een hond in beeld. Een heel grote! Hij blaft zelfs internationaal. Dat is klasse! De hond blijft als een lokkend motief op gezette tijden over de huiskamermuur lopen. Hoewel de maker van de film onze aandacht wil sturen naar het mooie meisje aan de andere kant van de hondenlijn (gaan ze iets krijgen samen?) krijg ik toch plots een superidee!
Als ik nu steeds als ik naar de super wil gewoon deze film projecteer, waarbij de hoofdrolspeler zijn kalme rustgevende zegje doet en de hond als kameraad op gezette tijden voorbij huppelt, zou dan de panische oppashond niet rustig anderhalf uur voor de muur kunnen worden gezet? Scheelt een hoop gejoel en stress.
We kunnen het proberen, toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten