Blijkbaar.
Zag ik.
Deze marionet kreeg ik (misschien al wel een jaar of tien geleden) van een vriendin op Terschelling. Ik vond hem grappig en hing hem in een designlamp waar hij dag na dag vreselijk detoneerde.
Bij mijn verhuizing raakte hij hopeloos verstrikt in zijn eigen draadjes, waardoor zijn linkerachterpoot chronisch over zijn koppie krabde. Iemand verloste hem van dit ongemak.
Verder hing hij daar maar.
Af en toe vroeg iemand: 'Wat hangt daar nu?' en dan zag ik hem weer. Zeg maar dat ik hem in tien jaar tijd zo'n twaalf keer bewust zag. En weer overging tot de orde van de dag.
Gisteren bedacht ik dat het zonde was om het overweldigende roze tapijt van bloesemblaadjes geen langer leven te geven en ik toog op pad met mijn fototoestel. Vreemd genoeg hing Pinkie ineens aan mijn stuur om mee te gaan. Die moest ik daar toch zelf gehangen hebben, maar waarom?
Toen Pinkie (vreemd genoeg bezat hij ineens ook een naam) in al zijn onhandigheid tegen de stoeprand op wilde klauteren wist ik ineens zeker: hij wordt de drager van een nieuw foto-/prentenboek van mij.
En nu vraag ik me af: waarom hield hij zich tien jaar zo stil? Tot hij bijna verbleekt en met verweerde touwtjes toch nog mijn aandacht vroeg?
Vreemde wezens, die marionetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten