Turkije 7 - Turk zoekt vrouw

Onze geweldige gids Mustafa (een Turkse Tukker) vertelde ons uitgebreid hoe het zoeken van een partner traditioneel in zijn werk gaat in Turkije.
Eerst moet de jongen in dienst zijn geweest, want tot die tijd is hij een watje dat door geen enkel meisje serieus wordt genomen.
Tegen de tijd dat hij uit dienst komt zijn alle hulptroepen (tantes en andere familieleden die op de markt alle mogelijkheden alvast bespraken en bekeken) al in gereedheid gebracht om jongens op potentiële meisjes te attenderen.

Een huwbaar meisje moet altijd onberispelijk gekleed zijn en in een opgeruimd huis leven, want elk moment kan er een huwelijkskandidaat onaangekondigd met zijn ouders op de stoep staan.
Dan gaat ze thee zetten voor hem en zijn familie, glimlacht haar liefste glimlach en luistert gedwee naar de gesprekken van de volwassenen en de partner to be.
Bevalt hij haar niet, dan laten haar ouders weten dat ze toch eerst nog liever even haar studie afmaakt of men verzint een andere reden waarbij de jongen geen gezichtsverlies lijdt.

Zo kan een jongen, met een beetje pech, dus wel tientallen keren op de thee moeten, voordat er een verlossend woord en een bruiloft komt.
Onze chauffeur was zo'n lekker ding en ook nog eens zorgzaam, vriendelijk en attent, dat we gisten dat hij slechts een enkele keer op de thee had gehoeven. En verdraaid, het klopte.
De rest van de vakantie deelden we mensen in op basis van onze veronderstelling hoe vaak iemand thee zou hebben moeten drinken. 'Dat is er eentje van minstens vijftien keer thee,' zeiden we dan tegen elkaar.

Maar ook wat dat betreft moderniseert Turkije erg snel.
Onze gids veronderstelde dat ik prima zou passen in hun datingprogramma op tv. Ik droeg namelijk mijn heerlijk zittende Turkse broek die ik eerder ooit kocht in Dalyan. Een broek waarvan mijn Turkse vriendin destijds zei dat ik hem absoluut, maar dan ook absoluut, niet mocht dragen in haar nabijheid. De broek hoort een beetje bij een klasse van laten we zeggen, wat minder aantrekkelijke boerenvrouwen of tapijtweefsters. Niet bij een mondaine zelfbewuste vrouw.

Toen ik met die broek aan in een stadje liep, gierden de bewoners daar het dan ook uit. Verschillende mensen wilden met me op de foto, dat gekke mens uit het verre buitenland. Zelfs deze opgeschoten jongens smeekten me met hen op de foto te gaan. Ja, als ik het zo terugzie vind ik ook wel dat ik duidelijk meer talent heb voor slonzig dan voor elegant en modieus.
Maar goed, volgens Mustafa was ik een toonbeeld van de moderne vrouw die zich goed weet aan te passen. Hoofddoekje erbij en ik kon zo op tv.
Wie schetst namelijk onze verbazing toen we hoorden dat er elke dag, ja elke dag, van vier tot zeven op een van de Turkse zenders een programma is waarin mensen (jong, oud, weduwe, gescheiden man en noem maar op) een oproep doen om aan de man of vrouw te komen. Een soort Turk zoekt vrouw dus. Waarschijnlijk man/vrouw en niet vrouw/vrouw of man/man, want dat past niet binnen de Islam.

Ik liet mijn kans voorbij gaan, terwijl ik toch smulde van de vele bruidswinkels in de stadjes en ik me vergaapte aan deze mooie bruidjes aan het strand. In dit geval liepen de bruidegommen er maar een beetje slonzig bij.
Kans verkeken zit ik weer alleen te wezen in dit koude kikkerland.