Een nieuw blog


Blog van kinderboekenschrijfster Netty van Kaathoven. Zoek je informatie over een van mijn boeken klik dan rechts op het juiste label en je krijgt de selectie die je zoekt.
Blogs over enkele reizen van me vind je ook door op het juiste label rechts te klikken.
Wil je me ergens over benaderen mail dan naar zjors#casema.nl en vervang daarin de # door een @

zondag 14 april 2013

Turkije 9 - Honden, honden, honden

Ja hoor, dat heb ik natuurlijk weer. Kom ik huis, blijkt mijn camera voor de helft gevuld met foto's van honden. Vrijwel geen groepslid op de foto's te zien, alsof we daar alleen waren, de honden en ik.

Het verbaasde me wel, de ruimte en het respect die honden in dit deel van Turkije kregen. Overal waar we kwamen lag er wel een hond te soezen in de zon.
Als de bus stopte, kwamen ze even kijken of er iemand een koekje of boterham had. Zo niet, ploften ze weer heerlijk in de zon. Of wandelden ze even met ons mee door een ruïne of museum dat we bezochten. Niemand die ze wegjoeg. Dit is historisch erfgoed, jongens, fluisterde ik ze toe.
Ze zagen er ook zonder uitzondering weldoorvoed uit, dus ze waren vast van iemand. Maar van wie? Geen baas te bekennen.
Vreemd genoeg reageerde ook niemand van de groepsgenoten angstig op de honden, terwijl ze soms met vier tegelijk de groep benaderden. Hier ben ik gewend dat er altijd wel iemand gaat gillen: Iegh, ik ben bang of allergisch of allebei!

Honden leefden daar een beetje als de poezen hier bij ons. Ze kuierden in alle vrijheid wat rond, soesden midden op straat in de zon, snuffelden eens vriendelijk wat aan elkaar, staken af en toe een drukke weg over. Dat ging meestal goed, auto's toeterden niet eens, maar reden er behoedzaam omheen.
Soms ging het fout en dan lag de hond morsdood langs de weg.
Hoogstwaarschijnlijk ging hij dan net als de enkele onvoorzichtige geit of het ongelukkige schaap dat afdwaalde van de kudde en een bochtige bergweg fataal overstak, dezelfde avond nog op de barbecue.

Nergens zag ik een kuitenbijtertje of een vals blafkikkertje. Misschien zijn ze daarop geselecteerd en hebben de 'gedragsgestoorden' een snelle dood gekregen. Maar eerder denk ik dat deze honden zo'n relaxed leven hebben dat er geen enkele reden is om je waar dan ook druk over te maken. Ze lopen niet aan een riem (een grote stressfactor want dan kun je niet weg) en er is niemand die de hele dag tegen je zegt wat je vooral niet mag doen.

Pas op het einde van de week zag ik twee honden aan een lijn lopen. Ze werden uitgelaten in een druk park in Antalya. Ik vond het zo'n idioot gezicht: een hond aan een touwtje. Dat sloeg nergens op. Na een week al, terwijl ik hier altijd mijn honden aangelijnd uit moet laten.
In Antalya hadden de overal tussen de toeristen liggende honden in het park overigens een oormerk. Als teken dat ze van iemand zijn en dat ze regelmatig gecontroleerd worden. Daar treedt de 'hondenbeschaving' dus al in.

Ik besloot dat mijn kijk op honden resoluut moest gaan veranderen. Ik was toch helemaal idioot geweest om mijn Loeky vorig jaar een jaar lang op antibioticum in leven te houden, enkel maar omdat ik hem niet kon missen. Hier gingen de honden vast en zeker snel dood als ze wat mankeerden. Ik zag namelijk nergens een hond met oude tanden. Ze zagen er allemaal jong, fit en gezond uit.
Dit was een heel wat gelukkiger en gezonder hondenbestaan. Zo zou het horen!

Dacht ik, tot ik slechts een dag thuis was en mijn kleine Zjors weer als een baby ging vertroetelen en hem zijn lievelingshapjes toestopte. Want hij had me toch zo gemist, die kleine schat!

Juist ja. Kort geheugen, Netty!

1 opmerking:

  1. Hehe wat een inzicht. Jammer dat het maar zo kort duurde...:-)

    BeantwoordenVerwijderen