Een nieuw blog


Blog van kinderboekenschrijfster Netty van Kaathoven. Zoek je informatie over een van mijn boeken klik dan rechts op het juiste label en je krijgt de selectie die je zoekt.
Blogs over enkele reizen van me vind je ook door op het juiste label rechts te klikken.
Wil je me ergens over benaderen mail dan naar zjors#casema.nl en vervang daarin de # door een @

dinsdag 9 april 2013

Turkije 8 - Europa, europa, europa

Waar we ook kwamen in Turkije, overal werd er gerefereerd aan het feit dat ze 'binnenkort' bij Europa en de euro zouden horen.
Turkse lira's hoefden we al niet meer te pinnen om te overleven, op alle plaatsen kon ook met euro's worden afgerekend en als die op waren konden we zelfs nieuwe euro's uit de geldautomaat halen.

Om de flitsende vooruitgang van het land te accentueren zijn er brede snelwegen aangelegd langs de oprukkende industrieën, die vanwege het feit dat het tolwegen zijn soms wel een gebrek aan auto's hebben. Op een zesbaans weg zagen we zelfs op de linkse strook een zwerfhond zich koesteren in het zonnetje op het asfalt. Er reed alleen af en toe een auto op de rechterbaan en als die een dolle bui had ging die soms midden op de weg rijden.
We werden (wat ik niet verwachtte in Turkije) twee keer aangehouden op de snelweg. Een keer om de bus te wegen en een keer om alle tachograafschijven te controleren. Dat er inmiddels een rijtijdenwet is in Turkije verbaasde me, maar mij werd meegedeeld dat dat allemaal 'moest van Europa'. Het wordt er wel veiliger door op de wegen, zonder twijfel!

Het aandeel van krottige woningen met eventueel een koetje en wat schaapjes ernaast aan de rand van dorpjes neemt in snel tempo af. Elk zichzelf respecterend dorp heeft ze opgeruimd, om plaats te maken voor kleurige hoge woningen, maar meestal voor fleurige flats. Dat staat wel erg raar, een paar keurig aangeharkte flats aan de rand van een dorpje van misschien 1000 inwoners en legio lege plekken om het dorp heen. Ik zou dan liever op de grond wonen.

De nieuwe flats worden gefinancierd door huurkoop. Bewoners betalen een bepaald huurbedrag per jaar en na tig jaren zijn ze eigenaar van hun appartement. Zo zijn huizen daar nu voor iedereen betaalbaar.
Blijkbaar vinden ze het prettig om in de warme zomermaanden in elkaars schaduw te wonen, want de flats staan vaak op een dusdanige afstand van elkaar dat ze zo op elkaars balkon kunnen springen.
Waar we ook kwamen in het land: overal werd gebouwd, gebouwd, gebouwd. Zo te zien is het een land van ongekende mogelijkheden.
Die werkgelegenheid is ook wel nodig omdat sinds de laatste hervormingen (die ook weer moesten van Europa?) de pensioenleeftijd van 43 jaar in stappen wordt opgetrokken naar 65 jaar. Daar steken wij met onze enkele jaren extra karig bij af.

Hoe het moet met de warmwatervoorziening weet ik niet. Op de huizen van een of enkele verdiepingen vind je in het zuiden van Turkije overal de bekende rommelige tonnen en zonnecollectoren op het dak. Een uurtje zon en je kunt weer 24 uur warm douchen. Dat volstaat natuurlijk niet voor een flat.

Wie er toch allemaal in die giga-hoeveelheid flats moesten gaan wonen, vroegen we ons af.
Veel getrouwde kinderen dus die tot op heden met hun ouders nog een woning deelden (die sociale samenhang gaat dus ook rap veranderen) en ook veel uit andere landen terugkerende Turken.
In een kleine plaats aan de kust sprak ik een Nederlandse Duitser die sinds zeven jaar in Turkije woont. Hij vertelde dat hij alleen al in zijn dorp en alleen al dit jaar veertig Duitse mensen of echtparen kende die hun huis of appartement in het plaatsje verkocht hadden en terug naar Duitsland waren gegaan omdat de veranderingen zo snel gaan en de prijzen ook gewoon Europees worden.

Maar nog veel meer Turkse mensen zijn uit Duitsland terug gekomen na hun pensioen of om in hun geboorteland hun loopbaan voort te zetten. Werk is er zo te zien overal genoeg met zoveel bouw, het bloeiende toerisme en vooral erg veel land- en tuinbouw. Tel daarbij op de bodemschatten die Turkije heeft en de visserij dan heb je werk op elk denkbaar gebied.
Waarom zou je dan een een koud ongastvrij land gaan zitten aan de andere kant van Europa?
Ik voorzie hele volksverhuizingen de komende jaren.

In de grote steden aan de Turkse Riviera hebben de buitenlanders de woningmarkt overspoeld. Antalya (door de Turken gekscherend Allemagna genoemd) heeft inmiddels 10.000 Turkse woningeigenaren, naast de 2500 Nederlanders en dan nog de Russen en Denen die er wonen of vakantie vieren in hun eigen appartement.
Van de eindeloze rijen hotels aan het strand staat in de winter driekwart leeg. En ik vrees dat er straks ook in de zomer erg veel leeg komen te staan, want ik kan me niet voorstellen dat toeristen twee keer achtereen de vergissing maken om een week in zo'n all inclusive te gaan zitten met uitzicht op zee, maar met een onooglijk klein strandje en een snelweg bijna over je badlaken. Mij lijkt het vreselijk om daar een week opgesloten te worden, geringd als een duif met de juiste kleur polsband zodat de ober kan zien of je moet betalen of door mag zuipen.
Nee, laat mij dan maar het binnenland in reizen, daar kun je me voor wakker maken.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten