Kirgizië 15 - The eagleman

Ik was een beetje sceptisch toen ik in het programma een ontmoeting met de eagleman zag staan. Een vogel in gevangenschap kan me niet echt bekoren.
Vanuit de traditie van de nomaden kan ik echter de adelaarsjacht ook wel weer begrijpen. Jaren geleden hadden de mensen 's winters nauwelijks te eten. Vrijwel elk dorp had zijn eagleman die zijn adelaar liet jagen op klein, maar ook wat groter wild. Konijnen, hazen, vossen, lynxen en sommige adelaars schijnen zelfs wolven te kunnen doden. Een adelaar was voldoende om in de winter het hele dorp te voeden.

De eagleman die wij ontmoetten jaagt puur nog voor zijn plezier. Een jonge knul nog, zo'n twintig jaar. Op onze vraag waarom hij een adelaar was gaan trainen reageerde hij niet-begrijpend. Zijn vader was een eagleman, zijn opa was dat, dus was hij dat automatisch ook.
Vier jaar geleden kwam deze adelaar als jonkie bij hem en vier jaar lang heeft hij haar (het is een vrouwtje van zo'n zes kilo) urenlang per dag getraind. Tegelijk kocht hij een pup, om de hond en de adelaar samen op te voeden en te trainen. Het is de taak van de hond om het wild uit de struiken te jagen waarna de adelaar het nietsvermoedende vluchtende dier op de vlakte van het land plukt.

Hij demonstreerde ons hoe hij de adelaar trainde. Achter zijn paard een lang touw met daaraan een huid van een vos. De adelaar werd verderop door zijn hulpje losgelaten, waarna zij pijlsnel dichterbij kwam en de prooi greep. Om die vervolgens los te laten voor haar baas. Als beloning kreeg ze een stuk konijn, dat rap in grote brokken naar binnen werd gewerkt.

Natuurlijk moesten wij ook de adelaar op onze arm zetten en voor de foto werd ons opgedragen te blijven glimlachen. Dat valt nog niet mee als je zo'n vleugel boven je hoofd voelt verschijnen.

 Als de adelaar twintig jaar is wordt hij of zij losgelaten om zich voort te planten. Deels omdat ze het dier ook een vrij leven gunnen, deels omdat de adelaarsstand gehandhaafd moet worden. Dat is een heel moeilijk proces, zowel voor het dier als voor de eigenaar. Die twee zijn volledig met elkaar vergroeid. Vaak blijft de adelaar nog een jaar lang zoeken naar de baas, tot het dier het opgeeft en een partner zoekt en zich voortplant.

De twee jonge jongens die hem vergezelden wilden ook jager worden en leren alvast schieten met pijl en boog. Dat deden ze heel niet onverdienstelijk! Verder assisteren ze de eagleman met de vogel. Ze dragen hem de helling op waar ze hem loslaten om naar ons toe te vliegen bijvoorbeeld.

De oudste jongen, 14 jaar, demonstreerde zijn ruiterervaring gecombineerd met zijn schietkunst. Kinderen worden in Kirgizië zo ongeveer op het paard geboren, ze hebben geen fietsen, ze doen alles op het paard. Vanuit de rengalop, met de teugels losgelaten een pijl in een roos schieten is toch niet iets wat ik hem zomaar even nadoe.

Wil je meer lezen over de adelaarsjacht in Kirgizië, klik dan op deze link.