Van een afstand zien de bergen er vriendelijk uit en makkelijk te beklimmen. Volgens onze jonge gids (die er als een gems overheen vloog) was dat ook zo. De werkelijkheid was, laten we zeggen iets weerbarstiger. De kloven waar we onverwacht overheen moesten waren iets breder dan de zeg maar 50 cm waar je makkelijk overheen stapt, dus ik had al snel een helpend handje nodig omdat ik met mijn wrakke knieën niet echt soepel spring. Omhoog over een pad dat geen pad meer was ging nog redelijk, maar omlaag vergezeld van tientallen rollende keitjes was een beetje een uitdaging. Toen ik op een richel stond en in de diepte keek durfde ik niet meer naar boven en zeker niet naar beneden. Om mijn trillende benen rust te geven liet ik me op de grond ploffen. Juist ja, daar onder mijn rechterhand stond dus een van de zeldzame prikplanten van dit gebergte. En die stekels hebben een gemeen soort weerhaakjes. Ik kan het je niet aanraden.
Afijn, het eind van het liedje was dus dat ik bibberend in mijn eentje naar beneden sukkelde en dat de terugreis deels schuivend op mijn billen plaatsvond. Zo had mijn moeder het me vroeger geleerd. Aangezien ik een broek droeg die ik voor drie euro in een tweedehandswinkeltje in Roemenië had gekocht viel de schade uiteindelijk mee. Behalve dan de schade aan mijn imago.
Het bloemetje dat op elke reis meegaat als mascotte was ook nog eens onverwacht aan mijn aandacht ontsnapt en in een kloofje gevallen. Gelukkig was een groepsgenoot zo aardig en lenig dat ze het vond en kon redden.
Prachtige kleuren, dat dan weer wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten